Rozdział 63 - Miętowych warg

Park

Stephanie

Siedzę na ławce w parku i czekam na Leona. Oglądam się za siebie i odnajduję chłopaka idącego jedną z alejek. Podnoszę się i zabieram wszystkie rzeczy jakie miałam przy sobie. Kieruję się w stronę alejki, którą idzie chłopak. Zachodzę go od przodu i ”przez przypadek” wpadam na chłopaka i ląduję w jego ramionach. O tak! Wciąż te same delikatne dłonie, które idealnie w tej chwili leżą na mojej talii. Podnoszę głowę i widzę zielony odcień jego oczu. Gratuluję sobie w duchu. Chłopak wpatruje się we mnie, jak w obrazek. Jestem z siebie dumna.

— Leon? – udaję zaskoczoną. Chłopak mruga przez chwilę powiekami, a następnie odzywa się.

— Stephanie… – szepnął.

— Jak dawno cię nie widziałam – powiedziałam składając na jego policzku pocałunek – Co tutaj robisz?

— Jakbyś nie wiedziała, to mieszkam w Buenos Aires.

—  Popatrz jaki zbieg okoliczności. Wiesz, że będziemy sąsiadami?

—  Jak to? – zapytał zaskoczony.

—  Normalnie. Moi rodzice wykupili dom naprzeciwko twoich. Będziemy się teraz codziennie widywać i na dworze i w szkole.

—  Kłamiesz – powiedział odsuwając się ode mnie, gdy próbowałam zawiesić ręce na jego szyi.

—  Ja? – zapytałam wskazując na siebie palcem – Jak możesz mnie o coś takiego posądzać? – chłopak westchnął – Mam pomysł może przejdziemy się do pobliskiej kawiarni tutaj w centrum handlowym?

—  Wątpię… – zaczął, ale mu przerwałam.

—  Oj no, nie daj się prosić, ale najpierw pójdziesz ze mną do mojego domu, gdzie ja się przebiorę, a później pójdziemy do kawiarni. I nie chcę słyszeć żadnych sprzeciwów – powiedziałam ciągnąc go za rękę.

Gdy byliśmy już pod moim domem zaprosiłam go do środka. Wparowałam do mojego pokoju. Ujrzałam w nim Gery. Dziewczyna zapytała szeptem, czy Leon jest tutaj, na co ja tylko kiwnęłam głową na potwierdzenie. Gery weszła do łazienki, która była w moim pokoju, wcześniej mówiąc, bym zawołała Leona, by pomógł mi zasunąć sukienkę. Zajęłam z siebie moje wcześniejsze ubranie i czekałam z krótką czerwoną sukienką z dużym dekoltem. Gdy tak stałam w samej bieliźnie do pokoju wszedł Leon, którego wołałam parę chwil temu. Gdy zaczął się wycofywać powiedziałam mu, by nie wychodził. Chłopak niepewnie wślizgnął się z powrotem do pokoju, ale stanął do mnie plecami. Podeszłam do niego i położyłam dłonie na jego ramionach. Chłopak wzdrygnął się na mój gest. Jestem genialna. Odwróciłam Leona w moją stronę tak, że stał tyłem do łazienki, której drzwi delikatnie uchyliła Gery i wystawiła telefon, by nagrać coś co zbije tę jego Violettę z nóg. Zawiesiłam swoje ręce na jego szyi i stanęłam na palcach. Wszystko robiłam w takim tempie, by chłopak nie zdążył zareagował. Przylgnęłam swoimi wargami do ust Leona i zasmakowałam jego ciepłych i miętowych warg. Chłopak nie miał szans się oderwać, ponieważ przycisnęłam jego głowę do siebie. W pewnym momencie Leon się wyrwał, a Gery przestała nagrywać filmik i zamknęła drzwi.

—  Dlaczego to zrobiłaś?! – krzyknął.

—  Przepraszam poniosło mnie… nie powinnam… —  udałam wystraszoną.

—  Kobieto ja mam dziewczynę! I nie zamienię jej na żadną inną laskę! Zrozumiano? – zapytał zabijając mnie wzrokiem. Pokiwałam głową.

—  Ale… —  zaczęłam, a chłopak spojrzał na mnie – kawa aktualna? – zapytałam wciągając na siebie sukienkę. Leon westchnął i pokiwał głową. Poprosiłam go, by zasunął mi suwak od sukienki.

Gdy byłam już gotowa. Zabrałam jeszcze torebkę i wyszliśmy z domu. Zakluczyłam dom i ruszyliśmy do centrum. W pewnym momencie dostałam wiadomość od Gery, która była już u Alexa. Pytanie tylko jak wyszła z zamkniętego domu nie robiąc żadnych szkód? Otóż zostawiłam jej zapasowe klucze u mnie w pokoju na biurku. Uśmiechnęłam się do siebie czytając końcówkę wiadomości.

Od: Gery

Jestem już u Alexa.

Filmik został wysłany do biednej Castillo.

Już niedługo Leon będzie twój,

a my będziemy mieli satysfakcję,

że Violetta jest porzucona.

Do: Gery

Cieszę się.

Właśnie zmierzamy do kawiarni w centrum handlowym, tam, gdzie jest ta Violetta.

Od: Gery

Pośpiesz się i załatw sprawę szybko i…

Boleśnie.

Schowałam telefon z powrotem do torebki.  Gdy byliśmy już w kawiarni ujrzałam tę jego Violettę, więc złapałam Leona za rękę i pocałowałam w policzek. Tej spojrzał na mnie i podniósł jedną brew. Dziewczyna patrzyła na nas. Usiedliśmy naprzeciwko siebie. Jej przyjaciółka spojrzała w naszą stronę. Leon chyba jej nie zobaczył. Wyjął telefon i coś w nim sprawdzał. Violetta długo nie wytrzymała i wyszła. Słychać było tylko za nią stukot szpilek. O tak! Leon jest mój!

Violetta

—  Ludmiła przebieraj się szybciej! – jęknęłam.

—  Violka nie dramatyzuj.

—  Ale mi się chce pić!

—  Zaraz pójdziemy do kawiarni, a później znowu kilka sklepów i pójdziemy coś zjeść – mówiła cały czas ślęcząc w tej przebieralni. Po chwili ukazała mi się w swoich różowych spodniach i białej bluzce, na której była złota wieża Eiffla – Oho, to ja lepiej już idę do tej kasy zapłacić, bo chyba za chwilę mnie zabijesz i kto dostanie w spadku moją kolekcję szpilek? – spojrzałam na nią, jak na idiotkę – Co? – westchnęłam z delikatnym zarysem uśmiechu – To był żart – powiedziała stojąc przy kasie z portfelem w ręku. Po zapłaceniu odpowiedniej kwoty wyszłyśmy z naszymi kolorowymi torebkami – Chodź na drugim piętrze jest świetna kawiarnia – powiedziała ciągnąc mnie w stronę windy.

Zaśmiałam się na widok pędzącej Lu w kilknastocentymetrowych szpilkach z kilkunastoma torbami w rękach. Wsiadłam do windy i pojechałyśmy na drugie piętro. W kawiarni stały dwie kanapy i jeden stolik. W sam raz na nasze zakupy. Położyłam torby na kanapie i usiadłam na niej. Lu postąpiła tam samo siadając na drugiej kanapie. Ludmiła zamówiła sobie latte macchiato i do tego ciastko w białej czekoladzie, a ja sok jabłkowy i ciastko w mlecznej czekoladzie. Po otrzymaniu zamówienia Lu westchnęła z uśmiechem.

— Ciastko w białej czekoladzie. Czy ty wiesz ile ma kalorii? – zapytała biorąc widelczyk do ręki – A zresztą to nieważne. Żyje się raz – powiedziała nabijając na widelczyk słodycz, a następnie wkładając kawałek słodkiego ciasta do ust.

Zaśmiałam się i postąpiłam ze swoim ciastkiem tak samo. Po chwili dostałam wiadomość od nieznanego numeru. Puściłam filmik w niej zawarty. Byłam uśmiechnięta, dopóki nie ujrzałam w telefonie Leona, który całował się z jakąś dziewczyną. Zaraz, zaraz… Ona stała w samej bieliźnie! Czyli, że Leon i ona… moje oczy się zaszkliły. Jak on mógł? Ludmiła spojrzała na mnie z promiennym uśmiechem, który momentalnie zniknął, gdy ujrzała mój wyraz twarzy. Podałam jej telefon i puściłam filmik. Nie chciałam go drugi raz oglądać. Schyliłam głowę i wplątałam palce w swoje kosmyki włosów. Łzy popłynęły po moich policzkach. Skrzywdził mnie… A obiecał, że tego więcej nie zrobi… Cicho szlochałam. 

—  Violu… —  zaczęła dziewczyna. Usiadła obok mnie, wcześniej zdejmując kilka toreb z kanapy. Przytuliłam się do niej. Usłyszałam westchnięcie dziewczyny – Spójrz… —  szepnęła do mojego ucha.

Ujrzałam Leona i jakąś dziewczynę u jego boku. Mieli splecione ręce. Dziewczyna pocałowała go w policzek. Zajęli miejsce kilka stolików od nas. Leon udawał, że mnie nie widzi.

—  A to suka. A Leon ją… – szepnęła do siebie Ludmiła i przełknęła ślinę – Przeleciał ją… —  ledwo wyszeptała – To skur – przerwałam jej.

—  A co najgorsze najpierw przeleciał mnie dwa razy… —cicho szepnęłam do dziewczyny. 

Wyjęłam portfel z położyłam odpowiedni banknot za siebie. Wstałam i wyszłam z kawiarni.  Ruszyłam do domu, ale czy było dane mi tam dojść?

♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫ ★♫  ★♫  ★♫  ★♫

Hejka! 

Jak tam wam leci czas? 

Oddaję rozdział w wasze rączki. Większość rozdziału z perspektywy Stephanie, tylko końcówka należała do Violetty. Jak myślicie… to koniec?

Violetta podetnie sobie żyły, upije się do upadłego, czy wbije sobie nóż w serce? 

O tym już w kolejnych rozdziałach. Za dwie części koniec 😕 

Jeeej! Już jutro WIGILIA! Kto się cieszy? PREZENTY!

Ciekawe kto tyle dostanie XD 

Buziaki