Rozdział 64 - Głucha cisza

Ludmiła

Violetta wyszła zostawiając wszystkie zakupy. Wstałam zła od stolika i podeszłam do dwójki. Gdy byłam już wystarczająco blisko ujrzałam Stephanie. Nie znam jej osobiście, ale wiele razy spotkałam ją na imprezach, zanim jeszcze nie wyjechała. A teraz wróciła i Leon z nią jest! O nie! Leon przeleciał Stephanie! Po co mówił, że Violetty nie zostawi?! Nie dość, że Violetta oddała mu cnotę, to on jeszcze przeleciał Stephanie! Mógłby chociaż zerwać z Violettą i dopiero pokazywać się z tą... Z tą dziewuchą!

— Hej Ludmiła – powiedział Leon z uśmiechem.

— Cześć – rzuciłam beznamiętnie. Spojrzałam na dziewczynę – Jestem Ludmiła. Przyjaciółka Leona i jego dziewczyny Violetty, o ile mogę jeszcze tak powiedzieć - powiedziałam i przeniosłam wzrok na Leona, ale po chwili wróciłam do tej panny.

— Miło mi – powiedziała ze sztucznym uśmiechem, który odwzajemniłam.

Ździra.

— A mi nie jest miło – powiedziałam zabijając Leona wzrokiem – Możemy pogadać? – zapytałam chłopaka. Ten pokiwał głową i wstał z wcześniej zajmowanego miejsca. Poszliśmy w kąt – Co ty frajerze odwalasz?! – krzyknęłam i uderzyłam go pięścią w ramię. W tej chwili nie obchodziło mnie, że ludzie się patrzą.

— O co ci chodzi? – zapytał.

— Przeleciałeś Violettę, a teraz przeleciałeś Stephanie czy jak jej tam, a do tego z nią chodzisz. Widziałam na filmiku jak się lizaliście, dupku. Słuchaj to jest nienormalne – powiedziałam kręcąc głową – Mogłeś chociaż zerwać z Violettą, a nie pokazywać się najpierw z tą dziewczyną.

— Przecież to Violetta jest moją dziewczyną, a nie Stephanie.

— Nie… Violetta widziała filmik, na którym całowałeś się z tą dziewczyną. Jesteś pewny, że to Violetta jest twoją dziewczyną? Właściwie po co ja z tobą rozmawiam? – zapytałam sama siebie – Cześć – powiedziałam zostawiając go w osłupieniu. Zabrałam moje i Violetty torby. Wyjęłam banknot z portfela i zostawiłam go na stole. Ruszyłam do swojego domu, by zanieść swoje torby oraz następnie odnieść Violetcie jej zakupy. Wcześniej zadzwoniłam do Francesci i opowiedziałam jej co się wydarzyło. Poprosiłam ją, by poszła do Violetty i się nią zajęła, dopóki nie przyjdę. Nie wiadomo, co może jej odpalić.

♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫ 

Violetta

Wparowałam do domu. Usiadłam na kanapie i wplątałam palce we włosy. Zaczęłam krzyczeć, podczas gdy łzy zaczęły spływać po moich policzkach. Na szczęście nikogo dziś nie ma w domu. Wzięłam kilka głębokich i gwałtownych wdechów. Wstałam z kanapy, a następnie podeszłam do barku tam, gdzie zawsze stał alkohol. Złapałam za uchwyt, ale szafeczka nie chciała się otworzyć. Cholera, zamknięte. Kluczyk… Gdzie jest ten kluczyk? W salonie… w salonie na… Wiem! W salonie na kominku! Podeszłam do kominka, na którym stały zdjęcia mnie i mojej rodziny. Na jednym byli moje rodzice, ja państwo Verdas i Leon, który patrzył na mnie. Wyjęłam zdjęcie zza szybki. Kilka łez pociekło na zdjęcie. Wzięłam je do ręki. Złapałam za kluczyk, który szybko włożyłam do zamka. Przekręciłam go w prawo i po chwili miałam wgląd na różne rodzaje drogiego alkoholu. Złapałam pierwszą lepszą butelkę i usiadłam na kanapie. Spojrzałam na zegar. Rodzice powinni być za półtorej godziny, ponieważ dzisiaj musieli być w firmie i podpisać jakieś dokumenty, by wszystko się zgadzało. Odkręciłam butelkę i przechyliłam ją. Już po kilku chwilach szkło było puste. Rzuciłam ją, a szkło rozprysło się na drobniutkie kawałeczki. Wykrzywiłam się na smak alkoholu. Wstałam i ruszyłam po kolejną butelkę. Otworzyłam ją i zrobiłam to samo, co z poprzednią i także ją stłukłam. Zaczęło mi szumieć w głowie. Zaczęłam dobierać się do następnej butelki. Chicho zachichotałam i otworzyłam kolejną szklaną butelkę, która po chwili była prawie pusta. O nie! Uścisk w podbrzuszu. Jęknęłam i osunęłam się na podłogę. Zawartość butelki, którą trzymałam w ręku dopiłam ostatnim tchem. Znowu uścisk. Zamknęłam oczy i głośno westchnęłam. Zakręciło mi się w głowie i położyłam się na podłodze tam, gdzie leżały odłamki szkła. Podniosłam się z niej po chwili i chwiejnym krokiem poszłam do łazienki. Złapałam żyletkę i przejechałam po prawie całej mojej ręce, od nadgarstka, po łokieć. Usiadłam i oparłam się o szafkę. Zamknęłam oczy.

— Violu? – usłyszałam, jak ktoś wchodzi do domu. Ostatnie, co pamiętam, to krzyk Francesci, a dalej była tylko ciemność.

♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫ 

Cześć!
Witam Was po roku... Hehe... Rok temu było ostatni post... Czy tylko mnie śmieszą te żarty o NOWYM ROKU?

Proszę bardzo jest (spóźniony) rozdział 64.

Jak wam się podoba?

Jak myślicie co będzie z Violettą?
ZABIĆ JĄ CZY NIE ZABIĆ? OTO JEST PYTANIE...
HEHE XD
Kto będzie miał ferie od 15 stycznia?

Buziaki