Rozdział 3 - Spakowała jego walizki

Gdzie jesteś, gdy cię potrzebuję?

Dlaczego zawsze zostawiasz mnie samą w tak ważnych chwilach?

Spotkamy się tam na górze?

Będziesz na mnie czekał?

Kocham cię…

Po ciężko przespanej nocy, wylegiwałam się w ciepłym, szpitalnym łóżku. Cały czas zastanawiała mnie ta dziewczyna i wieczorna akcja. Amber. Ciąża. Starszy mężczyzna. Ojciec dziecka. A w tym wszystkim ja.

W co ją się w ogóle wplątałam? O czym ja myślę?! Powinnam była i dobrze zrobiłam, że zareagowałam. Gdybym nie pomogła tej biednej dziewczynie, to nie wiadomo czy dzisiaj nie byłaby po operacji usunięcia martwego dziecka z jej ciała.

Usłyszałam pukanie do uchylonych drzwi pokoju, w którym się znajdowałam. Powiedziałam „proszę”, uchyliłam zmęczone powieki, a następnie podniosłam swój wzrok na osobę znajdującą się przede mną. To była tylko pielęgniarka z jedzeniem. Przyniosła mi prowiant, zostawiła to wszystko na szafce, po czym wyszła bez słowa.

Milutka, nie ma co.

Przeniosłam swój wzrok na jedzenie. O ile dwa plasterki jakiejś wędliny, plasterek sera, trochę masła oraz trzy kromki ciemnego chleba, można nazwać jedzeniem. Nie byłam szczerze mówiąc zbyt głodna, dlatego zawinęłam plasterek wyrobu wędliniarskiego w rulonik i po dwóch gryzach nie został ani kawałek.

Przeciągnęłam się, aż dało się usłyszeć strzelenie kosteczek w kręgosłupie. Wstałam z łóżka i wciągnęłam na nogi japonki. Strzepałam poduszę, poprawiłam kołdrę i w końcu ruszyłam w stronę drzwi. Niepewnie wychyliłam się i rozejrzałam po korytarzu. Nie byłam pewna czy wolno mi w ogóle wychodzić z sali, dlatego na wszelki wypadek postanowiłam zachować ostrożność. Wyszłam z sali szpitalnej i skierowałam się do… W sumie nie wiem gdzie.

Tam, gdzie drzwi do sal były otwarte, przechodziłam obok nich i spoglądałam do środka. W końcu zobaczyłam ją. Siedziała na łóżku i głaskała się po brzuchu. Zapukałam do drzwi. Dziewczyna podniosła na mnie swój wzrok, a po ujrzeniu mnie na jej ustach rozkwitł delikatny uśmiech. Skinęła głową, zapraszając mnie do środka. Niepewnie ruszyłam w jej stronę. Cały czas czułam na sobie jej spojrzenie. Podeszłam do blondynki, a następnie spojrzałam w jej oczy. Wskazała ręką, bym usiadła, co z chęcią uczyniłam.

— Cześć… Pewnie chcesz wiedzieć o co chodziło wczoraj. Cóż… To był ojciec mojego chłopaka. On nie za bardzo wierzy w to, że noszę w sobie dziecko jego syna. To dlatego przyszedł tutaj wczoraj późnym wieczorem i zrobił mi taką awanturę. Uważa, że przespałam się z innym mężczyzną, a mojego chłopaka robię ojcem dziecka, żeby ten musiał "dawać kasę". Ale to nieprawda. Kocham go bardzo mocno, a on kocha mnie. Nie widzimy świata poza sobą. Zależy nam na sobie. Nigdy nie zrobiłabym niczego takiego, nie poszłabym z kimś innym do łóżka. To naprawdę jego dziecko – powiedziała, czule głaszcząc się po brzuchu, który opinał jej i tak dość luźną bluzkę.

— Ale nie przyjechałaś tutaj z powodu, no nie wiem… Pobicia? Nie uderzył cię, prawda?

— Nie! Broń Boże. Nikt mnie nie uderzył. Trafiłam tutaj, jak byłam dwa tygodnie przed terminem, teraz został tylko tydzień. Tak, wiem, wiem, mogę urodzić po terminie, ale mama przywiozła mnie tutaj wcześniej. Jesteśmy tylko we dwie, mój tata, cóż… Zmarł, jak miałam pięć lat. Nie pamiętam go za dobrze, jego obraz z roku na rok coraz bardziej mi się zaciera. Jak byłam mała, to cały czas spędzaliśmy razem czas, ciągle wygłupiałam się z tatą, ja byłam małą księżniczką, a on… Konikiem, pieskiem, rycerzem, czymkolwiek zechciałam. Pewnego dnia wyszedł do pracy, a stamtąd od razu trafił do szpitala. Zmarł po kilku godzinach, tak nagle… To dość niezrozumiałe, wiem, ale tak było…

— Ile masz lat? – wyrwało mi się, zanim pomyślałam.

To naprawdę było niegrzeczne. Zabrzmiało, jakbym miała problem z tym, że jest młoda, a jest w ciąży.

— Przepraszam, to nie miało tak zabrzmieć. Nie mam na myśli tego, że ty jesteś… No wiesz – wykonałam jakiś dziwny ruch ręką pokazując na jej brzuch.

— Osiemnaście.

— Co?

— Mam osiemnaście lat, miałam urodziny miesiąc temu i tak, będę młodą mamą, ale takie jest życie. I wiesz co? Nie zamieniłabym go na żadne inne. Nie ważne – powiedziała, uśmiechając się do mnie i położyła swoją rękę na moim ramieniu – A ty?

— Ja? Co ja? – zapytałam, posyłając jej niepewny uśmiech.

— Jak tutaj trafiłaś?

Oj…

Nie sądziłam, że zada mi takie pytanie.

— Ja, cóż… Trafiłam tutaj, bo pokaleczyłam swoje ciało… Wylądowałam w szpitalu, a gdy się wybudziłam, okazało się, że byłam w ciąży, poroniłam, do tego wszystkiego mój chłopak umarł. Był chory, miał nowotwór. Walczył z tym, ale… – westchnęłam.

Oczy zaczęły mnie piec. Nie mogłam pozwolić na to, bym się popłakała – to nie byłoby dobre. Podniosłam na nią swój wzrok.

— Hej – szepnęła blondynka, po czym przyciągnęła mnie do uścisku. Dopiero teraz zorientowałam się, że moje policzki są mokre od łez. Jestem taka słaba. – Nie płacz… Naprawdę – powiedziała i potarła moje plecy – Przykro mi… Nie wiedziałam, że on nie… No wiesz – szeptała do mojego ucha – Straciłaś dziecko? To naprawdę okropne… Tak bardzo ci współczuję – poczułam, jak mocniej mnie uścisnęła. – A ty ile masz lat?

— Mam siedemnaście lat, za kilka tygodni osiemnaście – odpowiedziałam, przecierając dłońmi zaczerwienione policzki – Też miałam być mamą, niestety nie zdążyłam tego doświadczyć. Nie miałabym się z kim cieszyć tym darem. Nie wyobrażam sobie, jakbym donosiła ciążę, żeby mój mały synek lub córka za kilka lat chodził albo chodziła po domu z pytaniem „Gdzie tatuś?”. To by mnie zniszczyło.

— Jesteśmy z tego samego roku. Ten sam rocznik – powiedziała.

Zaczęłyśmy rozmawiać na różne tematy. Jest naprawdę miłą i inteligentną dziewczyną.

Usłyszałyśmy pukanie do drzwi. Przeniosłam swój wzrok na osobę znajdującą się przy wejściu. Był to młody chłopak. W ręku trzymał duży bukiet białych róż.

— Mogę? – zapytał i wszedł niepewnie do środka – Hej – powiedział, uśmiechając się niepewnie w naszą stronę. Amber pisnęła i wyciągnęła ręce w stronę chłopaka, który podszedł do niej momentalnie. Uścisnął ją mocno, a następnie pocałował w czoło i położył swoją dłoń na jej brzuchu – Hej, brzdącu, tata do was przyszedł – przeniósł swój wzrok na mnie i uśmiechnął się do nie – Cześć, jestem Luke.

— Violetta – przedstawiłam się, ściskając jego rękę wyciągniętą w moją stronę.

Młody mężczyzna przeniósł wzrok na swoją dziewczynę.

— Nie wiedziałem, że mój ojciec tutaj przyjedzie. Wczoraj wyszedł z domu, mówiąc, że „idzie załatwić pewne sprawy”. Skąd mogłem wiedzieć, że odbije mu i przyjedzie do ciebie? Jest dupkiem. Jako ojca go szanuję, ale jako człowieka nienawidzę. Jest naprawdę złym człowiekiem. Nie jest  wart ani mnie, ani mojej matki. Naprawdę nie wiem, dlaczego ona zgodziła się za niego wyjść. To ty jej pomogłaś? – przeniósł swój wzrok na mnie i spojrzał z pytającą miną.

— Tak… O ile można nazwać to pomocą. W sumie to tylko mu pogroziłam, cóż, to jego wina, że wyszło jak wyszło.

— Naprawdę nie chcę wierzyć, że to zrobił, ale tak jest. Moja mama, gdy tylko o tym usłyszała, nie chciała niczego więcej słuchać, spakowała jego walizki. Powstrzymałem ją, bo… nawet nie wiem czemu. Cieszę się, że wszystko jest w porządku, a wy jesteście cali i zdrowi.

— Luke? Dlaczego nie poczekałeś na mnie? – usłyszeliśmy głos młodego mężczyzny. Spojrzałam w tamtą stronę i zobaczyłam uśmiechniętego chłopaka z dołeczkami na policzkach – O mój Boże…

Czeeeeść!
Powracam do Was!
Przepraszam, że nie było mnie przez ponad miesiąc, huh...
EGZAMINY. Łatwe, nie? Przynajmniej takie jest moje zdanie na ten temat. 

ZAPOMNIELIŚCIE O MNIE? 

Ja wiem, rozdziały są coraz rzadziej, ale naprawdę staram się, żeby były dłuższe.

Jak przeczytacie, to zostawcie po sobie ślad, to jest naprawdę miłe i aż buzia się człowiekowi uśmiecha jak widzi, że jest nowy komentarz pod postem. To naprawdę kilka minutek, a motywacja jest ogromna. 

Zapraszam — ZAPYTAJ BOHATERA II

Buziaki