Rozdział 5 - Przyjaciele

— A jeżeli już mówimy o dziecku, to strasznie pcha się na świat, kopie i kopie – powiedziała, łapiąc się za brzuch – I to chyba jest dzisiaj… – Amber wzięła wdech, a następnie spojrzała na Luke’a – Strasznie się boję. Oby to był tylko fałszywy alarm.

Westchnęłam, po czym położyłam swoją dłoń na jej ramieniu.

— Ashton, proszę cię, zadzwoń do tego ćwoka, zwanego naszym najstarszym bratem. Powiedz mu, że wrócę odrobinę po północy. Wiesz, poród będzie trochę trwał, a ja chcę być z nią podczas tego całego wydarzenia. Czy mogę chociaż raz w moim osiemnastoletnim życiu na ciebie liczyć?

— A kiedy to ty na mnie nie mogłeś liczyć? – prychnął brązowooki. Chłopak został od razu zmrożony wzrokiem przez swojego młodszego brata. Luke wyszedł, powtarzając swoją prośbę ponownie.

— Jejku, jak on się gorączkuje. Matko, przecież jestem odpowiedzialną osobą, chyba każdy to wie – w tej chwili zadzwonił jego telefon – Halo? Mamo? Tak, tak, miałem zrobić wczoraj zakupy, wiem... I? Dlaczego wiecznie ja muszę coś załatwiać na mieście? Dobrze, do zobaczenia w domu, pa – zakończył połączenie.

— Jest tak odpowiedzialną osobą, jakich mało – prychnęła sarkastycznie Amber.

Cóż, chyba Ashton miał tego nie usłyszeć, ups.

— Dla twojej informacji, moja droga przyszła szwagierko Hemmings, to ja obiecałem wam, że biorę pełną odpowiedzialność za kupno mebelków dla dziecka.

— Drogi panie Irwin, naprawdę nie musisz się aż tak przechwalać tym, że jesteś takim ach... – jęknęła, dotykając swojego brzucha.

Kilka minut później, nareszcie przestali się wykłócać, przyszła położna i zabrała Amber z innymi dwoma kobietami u jej boku. Gdy dziewczyna wychodziła, usłyszeliśmy tylko „Życzcie nam powodzenia”.

– zapytałam, zastanawiając się, dlaczego mają inne nazwiska. 

— Co Irwin?  

Spojrzałam na niego zdziwionym wzrokiem. Na jego twarzy zawitał brak zrozumienia, ale po kilku sekundach najwidoczniej zrozumiał, co miałam na myśli, bo jego oczy rozszerzyły się w zrozumieniu. 

— Nazwisko jak nazwisko, jest, bo jest – zaczął coś bajerować i wciskać kity – No dobraaa... – wzniósł ręce w obronnym geście – Gdy byłem młodszy, ojciec zostawił mnie i moją mamę. Później moja mama wzięła ślub z innym mężczyzną i tak powstał Luke Hemmings. Jak widzisz, kilka "składników" i mamy takie coś – powiedział w wskazał w stronę drzwi, przez które kilka chwil temu wyszedł jego brat – A teraz ty. 

— Ja? Co ja? – zapytałam, nie rozumiejąc tego co ma na myśli.  

— Jak tutaj trafiłaś? Co robisz w szpitalu? Młoda dziewczyna, no po prostu okaz zdrowia, a jest tutaj. Nie mów, że skutkiem przebywania z tobą jest moja śmierć – zażartował. 

Ha! 

Nie, to nie było zupełnie śmieszne w moim przypadku.  

— Zabawne, ale z ciebie żartowniś – klepnęłam go mocno w ramię. Najwidoczniej za mocno, bo po tym położył na nim drugą rękę z zaczął ją rozmasowywać – Tak naprawdę, ja... Ja nie... – westchnęłam – Miałam... 

— Poczekaj – powiedział, po czym odebrał, dzwoniący telefon – Czego?! Co? Przecież to ja miałem do ciebie zadzwonić, a nie Luke...   

— Tak się składa, że byłem w pobliżu, gdy nasz brat do nas zadzwonił, więc nie widzę w tym problemu – powiedziała osoba, która pojawiła się w pokoju. Mężczyzna rozłączył się, po czym odwrócił się w naszą stronę.

— Michael.

— Co? O, cześć, jestem Michael.

— Violetta, miło mi poznać.

—Mnie także, widzę, że Ash stara się udawać fajnego.

— Słuchaj, frajerze...

— To ja was może lepiej zostawię – powiedziałam.

Nie czekając na odpowiedź wyszłam z pomieszczenia, zostawiając uchylone drzwi. Oparłam się o ścianę i przystawiłam ucho. Cóż, może jednak tak do końca nie jestem grzeczną i wychowaną dziewczynką.

— Fajna, nie? – usłyszałam głos Michaela.

— Co wy wszyscy macie z tym tekstem?! Przed chwilą Luke pytał o to samo, używając dokładnie tych samych słów. Naprawdę, ogarnijcie swoje tyłki i nie wtrącajcie się w moje sprawy. Jestem najstarszy, a traktujecie mnie jak najmłodszego. Tak, jest fajna, uważam, że to świetny materiał na przyjaciółkę, ma w sobie coś takiego, co pozwala mi jej zaufać w 100%, nie wiem co to, ale liczę na to, że zostaniemy przyjaciółmi, a zresztą ja mam Caluma, a tymczasem wypad do rodziców, Clifford.

W szybkim tempie odsunęłam się od ściany, słysząc zbliżające się kroki z wnętrza. Chłopak wyszedł, obdarował mnie uśmiechem, po czym ruszył w kierunku wyjścia ze szpitala. Weszłam do środka. Spojrzałam na Ashtona.

— Dlaczeg...

— Michael ma inne nazwisko ze względu na to, że tata Luke'a, gdy był jeszcze z poprzednią żoną, mieli syna, właśnie Michaela, który ma nazwisko po mamie. Ja jestem najstarszy, następny jest Michael, a później Luke, wiem, niezła jazda.

— Aha, a skąd wiedziałeś o co chcę zapytać?

— Podsłuchiwałaś.

— Skąd?

— Zostawiłaś otwarte drzwi, naprawdę to proste.

— Uważasz, że moglibyśmy być przyjaciółmi?

— Jeżeli nie przeszkadza ci to, że jestem homoseksualny, to tak – powiedział, strzelając mi uśmiech – Tak, jestem gejem. 

HEJ! HEJ!

ROK SZKOLNY, JEEJ... CZUJECIE TO SZCZĘŚCIE? ALE SPOKO, SPOKO, JESZCZE TYLKO 7/8 TYGODNI I 1 LISTOPADA, NIE MA CO SIĘ ŁAMAĆ XD

CZEKAM NA WASZE REAKCJE NA TEN FATALNY ROZDZIAŁ. NIE BYŁAM W STANIE GO SKOŃCZYĆ, A TERAZ WYSZŁO TO TAKIE DZIWNE, CÓŻ. 5SOS? HEHE, KOGO BARDZIEJ SHIPUJECIE W ZESPOLE? CASHTON CZY MUKE? WYDAJE MI SIĘ, ŻE CHYBA NIE DA SIĘ WYBRAĆ.

ZAPYTAJ BOHATERA II (KLIK)

BUZIAKI ❤️❤️❤️