Rozdział 52 - Zawsze walczę o to, co kocham

Rozdział z dedykacją dla Laury Comello, JORTINI BLANCO i To nie ja

- Czym jesteśmy? – zapytałam po odsunięciu się od chłopaka. Ten niepewnie spojrzał w moje oczy.

- Chcesz do mnie wrócić? Czy zasługuję na ciebie ponownie? Chcesz?

Czy chcę? Czy ja naprawdę tego chcę?

Pff… Oczywiście, że…

- Nie…Nie chcę już więcej przez ciebie cierpieć. Już mi wystarczy tego wszystkiego… J-ja chyba już cię nie kocham. Tak, nie kocham cię już. Nawet nie wiem po co się tutaj pojawiłam. Przepraszam, jeżeli pomyślałeś, że mamy możliwość „bycia w szczęśliwym związku”, jakbyś ty to nazwał - powiedziałam robiąc cudzysłów palcami – Sorry… Ale nie zasługujesz na mnie. Tyle już się wycierpiałam i tyle dostałam już od ciebie obelg, że nie opłaca mi się zadawać z taką osobą jak ty, nawet nie wiem, po co z tobą rozmawiam. Nie mam już ochoty więcej ciebie oglądać, dlatego bądź tak dobry i odczep się, nie próbuj nawet nic z tym robić, bo ja już ciebie nie kocham. A teraz – zaczęłam wstając – Wychodzę i nie próbuj mnie powstrzymywać, bo to źle się dla ciebie skończy. Żegnam – powiedziałam wstając z uśmiechem na ustach – Ach, zapomniałabym, nie patrz na mnie tym wzrokiem, bo nie nabiorę się już na te twoje nudne gierki.

Od autorki:     Hejka! I jak? Podoba się rozdział? Ma on 192 wyrazy, to chyba dobrze, nie? Jak Wam mijają wakacje?

U dołu macie prawidłowy rozdział, a to u góry, to taki mały żarcik :) Ha ha… Nie, nie śmieszne.

Zapraszam :)

- Czym jesteśmy? – zapytałam po odsunięciu się od chłopaka. Ten niepewnie spojrzał w moje oczy.

- Chcesz do mnie wrócić? Czy zasługuję na ciebie ponownie? Chcesz?

Czy chcę? Czy ja naprawdę tego chcę?

- Nie chce być więcej krzywdzona. Nie chce być więcej okłamywana i obrażana. Nie chce już więcej cierpieć, płakać i zastanawiać się, co zrobiłam źle. Ale przez te wszystkie lata (?) nauczyłam się, że po burzy wychodzi słońce, a miłość jest niezniszczalna. Bo o to w życiu chodzi, nie? Żeby popełniać błędy i wybaczać. Ja ci wybaczam. Kocham cię i chce być z tobą mimo wszystko. Chce być przy tobie i walczyć razem z tobą. Tylko nie kłam, kochanie. Chce dokładnie wiedzieć, jaki jest twój stan zdrowia.

- Obie... - chciał powiedzieć, ale położyłam mu palec na ustach.

- Ćśś... Nie obiecuj. Już wiele słyszałam obietnic, które nie zostały dotrzymane. Po prostu bądź i pokaz co potrafisz. Pokaz, że nadal mnie kochasz.

Popatrzył na mnie z bezgraniczna miłością w oczach i wpił się w moje wargi. Zszokowana nie oddałam pocałunku. Dopiero po kilku chwilach, gdy się odsunął

- Violetto Verdas... yyy, znaczy Castillo, Jesteś najlepszą rzeczą w moim życiu – uśmiechnęłam się, gdy usłyszałam jego dwa pierwsze słowa.

- Myślałam, że jestem człowiekiem, no cóż… Przez siedemnaście lat żyłam w kłamstwie… - powiedziałam, udając, że jestem załamana, a następnie wybuchłam śmiechem.

- Ha! Ale śmieszne – powiedział sarkastycznie chłopak -  No ale wyjdziesz za mnie? – zapytał z powagą w głosie, a w jego oczach ujrzałam śmieszne iskierki – Tak, Leoś… Wyjdę za ciebie – powiedział piskliwym głosem, udając mnie – Ale dlaczego nie klęczysz? – zapytał spoglądając na mnie – No już, na kolana.

Yyy… Okej? Lekarza, ludzie lekarza… Może psycholog? Nie, lepiej jeżeli trafi do psychiatryka, o tak…

- Potrzebujesz lekarza? – zadałam pytanie poważnym tonem.

- Nie, czemu? Na razie czuję się dobrze – odpowiedział posyłając mi uśmiech.

Oj chłopcze, zaraz ci go zdejmę z twarzy.

- No wiesz gadasz sam ze sobą, więc stwierdziłam, że na razie przyda ci się psycholog i po prostu porozmawiasz sobie z nim, że tam gdzieś w środku chcesz, a wręcz bardzo pragniesz być kobietą – powiedziałam, a następnie powtórzyłam jego słowa – „Tak Leoś… Wyjdę za ciebie” – powiedziałam jeszcze bardziej piskliwym głosem od niego – Zastanawia mnie tylko czy przyjmują na tym samym piętrze.

- Yyy,,, Nie? Nie chciałbym nigdy zostać kobietą, macie w życiu przewalone. Co miesiąc chodzicie zatkanie – powiedział szczerząc się.

W tej chwili wytrzeszczyłam oczy.

- No co się tak patrzysz? Przecież to sama prawda, chyba że coś mi umknęło na tych lekcjach z tą cycatą blondyną.

- Jakich lekcjach? Z jaką blondyną?

- Nie ważne.

Zamilkliśmy na chwilę i cały czas wpatrywaliśmy się sobie w oczy… Ta cisza nie była jakaś krępująca, potrzebowaliśmy jej oboje. W oczach chłopaka widziałam miłość… Teraz rozumiem bardzo dobrze dlaczego mnie okłamał. On chciał tylko dla mnie dobrze…

- Mam rozumieć, że jesteśmy razem? – zapytał przerywając ciszę swoim głosem.

- Tak – powiedziałam i pochyliłam się w jego stronę. Chyba zrozumiał o co  mi chodzi, ponieważ przybliżył się do mnie i dotknął swoimi wargami moich – Ach, a ten chłopak Jack, to mój kuzyn, więc nie masz się co martwić – powiedziałam.

- Co? – zapytał, ale nie odpowiedziałam mu, ponieważ rzuciłam się na niego i zaatakowałam jego usta ponownie.

- A, i jeszcze jedno… Tak, masz rację niezła ze mnie laska – powiedziałam – Trochę zrobiłeś mu stracha – zaśmiałam się.

- Zawsze walczę o to, co kocham – powiedział patrząc mi prosto w oczy.

- Kocham Cię…

- Kocham Cię…

 ♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫

 Hejka!

Wiem, wiem, wiem... Ostatni rozdział był dwa tygodnie i jeden dzień temu...

Po prostu wena powiedziała mi Pa pa i sobie poszła... Wczoraj na szczęście wróciła :)

I jak rozdział? Może być?

Są razem...

Jak Wam mijają wakacje? Mnie mijają za szybko...
Dziękuję za pomoc To nie ja :)

Proszę, zostaw po sobie ślad, nawet w postaci kropki, to dla mnie ogromna motywacja 😊

Buziaki

Miss Blueberry