Rozdział 53 - Zaraz, zaraz... My?

Violetta

Pielęgniarka poprowadziła mnie do sali, w której leży zielonooki. Kobieta uchyliła drzwi i weszłyśmy do środka…

- Leon masz gościa – powiedziała kobieta i zostawiła nas samych.

- Hej – powiedziałam i podeszłam do jego łóżka.

Pochyliłam się nad chłopakiem i pocałowałam jego czoło. Leon posłał mi uśmiech. Chłopak już od kilku dni prawie wcale się nie podnosi. Bardzo osłabł przez ten czas i jego mięśnie odmawiają posłuszeństwa. Jest mi bardzo przykro z tego powodu, widzę jak się męczy i mnie to boli, ale ukrywam to pod maską uśmiechniętej Violetty i cały czas z nim jestem.
- Cześć – odpowiedział i wyciągnął w moją stronę rękę, którą chętnie złapałam, a następnie zaczęłam na niej zataczać moimi palcami koła.

- Jak się czujesz? – zapytałam i splotłam nasze palce razem.

- Dobrze, ale jedzenie jest tutaj okropne.

Chłopak zaczął narzekać na to, że ciągle jest pod opieką lekarzy i pielęgniarek.

- Mam coś dla ciebie – powiedziałam.

Zajrzałam do mojej torby i wyjęłam z niej owoce. Zielonookiemu zaświeciły się oczy.

- Dziękuję.

Posłałam mu uśmiech i zaczęłam obierać pomarańczę, a następnie podzieliłam ją na cząstki. Chłopak próbował się podsunąć do góry co mu szło ciężko. Odłożyłam cząstki pomarańczy na stolik obok i pomogłam mu usiąść. Widziałam, że Leon jest tym zakłopotany, że muszę mu pomagać. Wyciągnął swoją dłoń w stronę cząstek pomarańczy, ale odsunęłam je od niego. Chłopak zrobił zdziwioną minę. Powiedziałam mu, że to ja go nakarmię, na co on niechętnie przystąpił. Usiadłam tyłkiem na łóżku szpitalnym i posłałam my uśmiech, a następnie wsadziłam mu do ust cząstkę pomarańczy. Chłopak się zaśmiał.

- Ej, nie masz się z czego śmiać, ciesz się, że nie karmię cię bananem – Leon spojrzał na mnie z chytrym uśmiechem – Nie, nie będę karmić, bo wiem, co będziesz robił – powiedziałam i pogroziłam mu palcem.

- A co niby będę robił?

- Och, no cóż… Będziesz z pewnością jęczał... – przerwał mi.

- Nie, to ty powinnaś jęczeć. Ja wolę soczystą brzoskwinię, a nie długiego banana…

Wywróciłam oczami rozumiejąc drugi sens tych słów.

Tragedia, czy jemu wszystko musi się kojarzyć dwuznacznie?

- Jesteś okropny, ciągle wszystko u ciebie ma podtekst… - westchnęłam.

- To ty odbierasz to z drugim sensem, ja nie – powiedział, ale po chwili poruszył w zabawny sposób brwiami.

Westchnęłam. Po kilku chwilach mój telefon zaczął dzwonić. Wyjęłam go z torebki.

- Natychmiast przestańcie robić to, co robicie, za dwie minuty będziemy u Leona w sali – powiedziała Ludmiła i zanim zdążyłam się odezwać, ta się rozłączyła.

- Za dwie minuty będziesz miał w tej sali paczkę wariatów z psychiatryka, którzy kazali przestać nam robić to, co robimy – powiedziałam.

- Powinni mi płacić za to, że mam ich oglądać – odpowiedział z uśmiechem Leon.

Szybko przyciągnął mnie do siebie z powrotem tak, że usiadłam na łóżku i powoli odpiął trzy górne guziki w mojej koszulce tak, że widać mi było mój stanik, a po chwili wsunął swoje ręce w moje włosy i zrobił mi straszny bałagan na wszystkie strony. Zaśmiałam się na jego poczynania.

- No co? Mieliśmy przestać robić to, co robimy, ale nie mówili nic, byśmy zaczęli robić coś innego – zaśmiałam się na jego słowa.

Leon przesunął się na łóżku i wciągnął mnie do niego. Pochylił się nade mną, a po chwili cała paczka naszych przyjaciół wpadła. Wszyscy stanęli jak wryci. Zielonooki wyszeptał tylko Udało się i posłał mi uśmiech. Zszedł ze mnie, a ja w tempie ekspresowym podniosłam się, zapięłam moją koszulkę i próbowałam doprowadzić moje włosy do porządku, rozczesując je palcami. Nasi przyjaciele tylko stali i się na nas patrzyli w ogromnym szoku. Po chwili odezwał się Diego.

- Czy my ciągle musimy widzieć Was razem w łóżku?

- A niby kiedy jeszcze nas widziałeś? – zapytał Leon.

- W Wigilię.

Przypomniała mi się sytuacja z tamtego dnia…

Gdy wyszłam z łazienki, Leon wszedł do niej i zaczął się ogarniać. Położyłam się na jego łóżku. To takie nie fair. On ma łóżko dla dwóch osób, a ja nie! Wyciągnęłam moją książkę z mojej torebki. „Dary Anioła – Miasto kości” Jestem akurat przy fragmencie, jak Clary i Jace całują się. Po chwili do pokoju wchodzi przebrany w piżamę Leon. Patrzy na mnie, a następnie na okładkę książki. No tak… półnagi facet jest na niej. Spojrzałam na niego, a on położył się obok mnie.

- Proszę zgaś światło. Jestem zmęczony – powiedział z twarzą w poduszce.

Posłuchałam go i zgasiłam światło. Usłyszałam z jego strony słowa podziękowania. Po chwili Leon położył się z powrotem na plecach. Odłożyłam książkę na szafkę nocną i pochyliłam się nad nim. W tym samym momencie drzwi do jego pokoju otworzyły się, a w nich ujrzeliśmy jęczących Diego i Federico.

- To wy nam weszliście wtedy do sypialni bez zaproszenia – powiedziałam i zaśmiałam się ze wspomnienia.

Szkoda, że niedługo już tak nie będzie…

Nawet wybij sobie z głowy takie myśli, Violetto…

Posiedzieli sobie, pogadali i poszli. Zauważyłam, że na twarz Leona wróciły kolory. Zaraz, zaraz…

- Czy ty kłamałeś z tym udawaniem, że się tak źle czujesz, bo coś widzę, że wszystko jest normalnie?

- No wiesz… - zaczął z uśmiechem.

- Zapomniałabym! Nasza klasa jedzie do Grecji, no wiesz, na te wyspy. Ja także jadę.

- A kiedy mamy lot? – zapytał z uśmiechem.

- Zaraz, zaraz… My? Ty nigdzie się nie ruszysz ze szpitala.

- Założysz się? – zapytał, a następnie wstał z łóżka i ruszył w kierunku gabinetu lekarza.

Siedziałam tak chwilę w bezruchu, ale szybko się ocknęłam i poleciałam za nim. Nie zdążyłam usłyszeć całej rozmowy, ale urywek też mi wystarczył.

- Jasne, ale kilka dni po powrocie widzę cię tutaj z torbą do szpitala, rozumiemy się?

- Oczywiście. Odsuń się od tych drzwi, chyba że chcesz nimi dostać, jak będę wychodził – powiedział Leon, a ja zachichotałam.

Chłopak wyszedł z gabinetu. Stałam z założonymi rękami i spokojnie czekałam, patrząc na niego.

- No… To lecimy.

 ♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫

Hejka!
I jak? Podoba Wam się rozdział? 
Wiem... Jest nudny...
Postaram się napisać coś lepszego w kolejnych rozdziałach.
Zaczynamy się zbliżać powoli do końca tej historii... Zostało jakieś 12 rozdziałów.
Jeżeli macie jakieś pytania do bohaterów, to zapraszam do Zapytaj bohatera
Miłego dnia 😉

Proszę, zostaw po sobie ślad, nawet w postaci kropki. Każdy komentarz to dla mnie ogromna motywacja 😊

Buziaki

Miss Blueberry