Rozdział 58 - Wspomnienia

Rozdział dedykuję Mrs. Darkness 😘

Emma

Jesteśmy już na naszych łodziach. Dopilnowaliśmy tego, żeby płynęli z nami najlepsi kapitanowie jacy są. Nie ważne, że poszło na to bardzo dużo pieniędzy, ważne jest to, żeby nasze dzieci jak najszybciej się znalazły. Pieniądze to nie wszystko, a poza tym, kto z naszej czwórki martwi się teraz o taką sprawę? Mamy z tymi kapitanami taką umowę, że płyną jak najszybciej jest to możliwe. Oczywiście, ale także niestety liczymy się również z tym, że bardzo prawdopodobne będą burze na morzu, więc wtedy mamy postój w naszych poszukiwaniach. W telewizji już trąbią, że Angie i German uciekli od dziennikarzy, przez co o Violetcie i Leonie zrobiło się jeszcze głośniej.

Ci ludzie naprawdę wtykają nos w nieswoje sprawy. Co ich to obchodzi? Tylko o tym piszą, mówią i nie wiadomo co jeszcze, a co robią? Nic. Zupełnie nic.

Nasze dzieci. Na szczęście mała Emily jest u Rose. Małe nie mogły się rozstać i moja szwagierka zabrała córeczkę Angie i Germana do siebie. Przynajmniej młoda zaoszczędzi sobie nerwów o siostrę.

— Kiedy możemy wypływać? – zadała pytanie Angie do jednego z kapitanów.

— Możemy nawet z samego rana – odpowiedział jej mężczyzna.

— Nie. Dzisiaj wieczorem – oznajmiła pewna siebie.

— No dobrze, ale… — Angie mu przerwała.

— W takim razie jesteśmy umówieni – moja przyjaciółka wyciągnęła dłoń w stronę mężczyzn. Uścisnęliśmy sobie ręce, po czym dwójka mężczyzn zeszła z mojego i Jamesa statku, a Angie i German ruszyli na swoją łódź.

Tak, jak się umawialiśmy, wypłynęliśmy dzisiaj wieczorem. Mam nadzieję, że ten koszmar skończy się jak najszybciej i zdążymy zanim dojdzie do czegoś poważniejszego. Mój syn i przyszła synowa muszą być silni i wytrzymać jeszcze trochę.

♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫

Angie

— Violu mamusia Cię kocha…

— A ja kocham mamusię — szepnęła mała Violetta przytulając mnie.

Miała wtedy może z trzy latka. Była taka malutka i krucha.

Kochałam i kocham ją. Moja córeczka.

— Mamo wszyscy w przedszkolu mi dokuczają, bo jestem inna.

— Nie jesteś inna, jesteś po prostu młodsza.

To wspomnienie jest szczególne. Viola poszła wtedy pierwszy raz do przedszkola.

Nie było miejsca w grupach z jej rówieśnikami, więc zapisaliśmy ją wtedy do starszej o rok grupy.

Po miesiącu i tak wypisaliśmy ją z przedszkola, ponieważ chłopcy ją pobili,

a nauczycielki były zajęte czymś innym i nie pomogły małej. Moje dziecko miało wtedy rozcięty łuk brwiowy,

ponieważ jeden z chłopców rzucił w nią drewnianym klockiem, a że spodobała im się ta zabawa,

to reszta grupy zaczęła robić to samo. Moja córeczka była wtedy cała w siniakach,

ale i tak to bardzo dzielnie znosiła ból, ponieważ dzień wcześniej oberwała od chłopczyka,

który zamknął jej drzwi przed nosem, gdy ta szła szybkim tempem do sali. Mała nie zdążyła wyhamować

i oberwała w czółko. Później nasz adwokat zajął się tymi kobietami,

które nie zwracały uwagi na to, co robiły te dzieci.

— Mamo w szkole jest super. Pani pochwaliła mnie, bo zrobiłam laurkę dla ciebie.

— Pokażesz?

Po kilku chwilach w ręku trzymałam kolorową kartkę, która była w brokacie.

Na środku znajdowała się kokardka, a pod nią napis „Kocham Mamusię”

Serce mi rosło widząc ją szczęśliwą. Była taka ciekawa świata.

— Mamo, czy jutro może do mnie przyjść Francesca.

— Resto? – mała pokiwała głową.

— Tak, ale najpierw zadzwonię do jej mamy.

— Dziękuję. Wiesz mamo Francesca to moja przyjaciółka.

Pierwsza przyjaźń… To był śliczny widok,

gdy dziewczynki przytulały się do siebie i śmiały się w niebogłosy.

Byliśmy wtedy na wakacjach w Buenos Aires.

— Dostałam sześć ze sprawdzianu z matematyki!

Pierwsze oceny. To była klasa czwarta.

Violetta miała już wtedy powalające wyniki w nauce.

Krzyk. Czym prędzej pobiegłam do pokoju Violetty.

— Violu co się stało?

— Krew! Mamo to krew! – krzyczała na całe gardło.

German był tego dnia od rana w firmie.

To był pierwszy raz, gdy dostała miesiączki.

Zrobiła przy tym tyle wrzasku, że było ją słychać w całym domu i na podwórku pewnie też.

Porozmawiałam z nią na ten temat, a nastolatka się stopniowo uspokajała.

Mam nadzieję, że niedługo się zobaczymy córciu.

Pomyślałam przejeżdżając dłonią po zdjęciu, na którym znajdowała się moja mała córeczka.

♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫

Hello!

Pojawiam się z nowym rozdziałem i nowymi pomysłami 😀

Prawie całość jest z perspektywy Angie. 
Wiem, nie ma Leonetty, ale będzie w następnym rozdziale 😉

Wspomnienia…

Czyż nie jest to piękne powspominać czasami o wszystkich tych dawnych rzeczach?

Podoba Wam się rozdział? Mam nadzieję, że tak 🙂
To już mój setny post na tym blogu... Dziękuję za wszystkie wasze komentarze 💗💗💗

Wpadnij - Zapytaj bohatera 

Proszę, pozostaw po sobie ślad w postaci komentarza 🙂

Buziaki

Miss Blueberry