PROLOG

Uchyliłam moje ociężałe powieki. Ile razy się nie obudzę, to jestem w szpitalu… Jak to jest w ogóle możliwe? Białe światło bardzo razi moje oczy, więc szybko z powrotem je zamykam.

— Violu…

Usłyszałam głos mojej mamy.

— Mama?

— Tak kochanie, jak się czujesz?

— Wszystko mnie boli.

Ledwo uniosłam się plecami od poduszki, a moja mama już pojawiła się przy mnie i popchnęła mnie z powrotem na poduszkę. Zaśmiałam się na to.
— Aż tak mnie nie boli.
— Poczekaj, pójdę po panią doktor – powiedziała i wyszła.

— Och, obudziłaś się już – powiedziała lekarka wchodząc do sali, a za nią moja rodzicielka – Jak się czujesz? – zapytała kobieta podchodząc do łóżka.

— Dobrze – odpowiedziałam.

— Mówiłaś, że wszystko cię boli – odrzekła moja mama.

— No tak, bolą mnie plecy, bo za długo leżałam, no i może troszkę podbrzusze.

Lekarka mnie zbadała. Moja mama cały czas bacznie nam się przyglądała. O co jej może chodzić?

— Violetta, chcesz nam coś powiedzieć? – zapytała pani doktor.

— Nie, a powinnam? – zapytałam z uśmiechem.

— Wiesz, dlaczego tak źle się czujesz?

— Nie, a może mi w końcu pani powiedzieć? – zapytałam, starając się nie robić zdenerwowana, co było dla mnie naprawdę trudne – Doczekam się odpowiedzi? – zapytałam uśmiechając się.

— Byłaś w ciąży.

Uśmiech zszedł mi z twarzy.

— Jak to byłam? – zapytałam zszokowana.

— Poroniłaś.

Spojrzałam na kobietę.

Poroniłam.

Co? Nosiłam w sobie dziecko? Dziecko moje i Leona. Było we mnie... Nie ma go… Dlaczego to wszystko zawsze musi przytrafić się mi?

W moich oczach stanęły łzy.

Zabrałam życie takiej niewinnej istotce?

Dotknęłam swojego podbrzusza.

Tam było nasze dziecko. Mój synek albo córka.

Nie ma go.

Z moich ust wydobył się dźwięk szlochu. Zasłoniłam się rękami tak, by nikt nie mógł mnie zobaczyć. Zaczęłam się trząść z powodu płaczu. Po chwili poczułam oplatające mnie ramiona.

Moja mama.

Kobieta objęła mnie rękoma. Słyszę jak płacze razem ze mną.

— Ćsi… Nie płacz kochanie…

Cześć moi drodzy!
Startujemy z nową historią! Gotowi? Bo ja nie XD
Nie było mnie prawie miesiąc? Ktoś tęsknił?
Ja się stęskniłam. Podoba się prolog? Mam nadzieję, że tak, bo się nakombinowałam. 
Historia nie będzie taka, jak wszystkie, to mogę obiecać ♥
Miejsca będę zajmować tak jak wcześniej. Jeżeli nie masz miejsca, a chcesz, to po prostu napisz mi w komentarzu.
Pytanie do bohatera? Wpadnij i zapytaj o co chcesz → ZAPYTAJ BOHATERA II
Czekam na Waszą opinię :)

Buziaki