Rozdział 1 - Zapomnij o tym całym "związku"

Dziecko… Byłam w ciąży… Leon wie o dzieciątku? Nienawidzi mnie za to? Pewnie nie chce mnie znać po tym wszystkim… Nie wiedziałam nic o tej malutkiej istotce. Gdybym miała jakiekolwiek oznaki tego, że jestem w tym stanie, to z pewnością nie odważyłabym się skrzywdzić siebie ani mojego nienarodzonego dziecka. Niestety… Nie udało się. Czy ja zawsze muszę coś zepsuć i rozpoczynać wszystko od nowa? Muszę powiedzieć Leonowi o tym, że… Że… Że nasze dziecko, że moje dziecko, jego dziecko… Nie ma go… Nie ma go i nigdy nie będzie, bo zniszczyłam tę możliwość zostania matką.

Poroniłam…
Moje przemyślenia przerwał mój tata, który wszedł do sali. Spojrzałam na niego. Zapytam się go… Tak, zrobię to. Zrobię to… 

Odwróciłam swój wzrok z mojego ojca na jasną pościel w malutkie różowo-fioletowe kwiatuszki z zielonymi listkami. 

Nie zapytam się go, gdzie jest Leon… Nie, jednak to zrobię. Muszę zapytać się o mojego ukochanego, o mojego zielonookiego Leona.

Mój rodziciel poszedł do mnie. 

Zrobię to...

— Tato? – zaczęłam, a mężczyzna spojrzał na mnie – Gdzie jest Leon?

Mężczyzna westchnął, po czym spojrzał mi prosto w oczy. Co jest do cholery jasnej? O czym jeszcze nie wiem? Może, że słońce zgasło, a my mamy jeszcze tylko kilka minut swojego ziemskiego życia, co? Nie, lepiej: może jestem w jakiejś głupiej książce, a świnie zaczną latać?! No dobra, bez przesady… Świnie nie zaczną latać, a ja nie jestem żadną bohaterką książkową.

— Violetta… – westchnął.

— Co Violetta? Co Violetta? Co Viol… – mężczyzna wszedł mi w zdanie. Chociaż, w sumie to nie wiem czy mogę nazwać to nawet zdaniem.

— Ej, młoda damo, nie takim tonem do mnie – spojrzałam na niego z szokiem wymalowanym na twarzy – Leon nie może przyjść.

Co?! Dlaczego? Ciekawe, co znowu było ważniejsze… Zawsze jest coś, co dla niego jest najważniejsze, ja od jakiegoś czasu już się wcale nie liczę.

— A dlaczego nie? Jest jakiś problem? Leon ma tutaj przyjść i nie obchodzi mnie, że nie może, ma się pojawić jak najszybciej – powiedziałam, a mężczyzna w ogóle nie zareagował na to co powiedziałam, jakbym mówiła zupełnie w innym języku, a on mnie nie rozumiał.

Co jest do diabła? Czy jest coś ze mną nie tak? Dlaczego nikt mnie nie słucha. Wszyscy wiedzą, co dla mnie jest "najlepsze". Przecież to nie jest normalne.

– Chcę, żeby był tutaj! Natychmiast!

— On nie jest w stanie… – chyba się przesłyszałam.

— Co nie jest w stanie, co nie jest w stanie?!

— Przestań – powiedział mężczyzna zaciskając dłonie w pięści. 

Pierwszy raz widzę, żeby mój ojciec zaczął się aż tak denerwować. Fakt, może teraz zachowuję się jak rozkapryszona gówniara, ale nie jestem w stanie normalnie funkcjonować po takich informacjach, jakie otrzymałam dzisiejszego dnia. Naprawdę coś musi być na rzeczy, a on nie chce mi tego po prostu powiedzieć.

— Dlaczego?! – zadałam pytanie, coraz bardziej się denerwując. 

Dlaczego mam przestać?! Dlaczego?! Jaki znowu mają problem?! Jak mi zaraz nie powie, gdzie jest Leon, to obiecuję, że wstanę z tego łóżka i pójdę w stąd cholerę.

— Odpowiedz mi! Dlaczego?!

— Bo Leon nie żyje! Zadowolona?!

To jest chyba jakiś nieśmieszny żart. Wie, że Leon jest chory i jeszcze sobie stroi takie żarty, mające na celu podnieść mi ciśnienie, a nie powinnam się teraz tak denerwować, przynajmniej ja tak sądzę. Nie chcę w ogóle słuchać takich głupot ze strony mojego ojca.

Przełknęłam gulę w gardle.

— Cco? Nie, to nie jest możliwe. Przecież jak go ostatnio widziałam, to wszystko było okej… – powiedziałam kręcąc głową na marny żart mojego ojca.

— „Było” to dobre słowo – odpowiedział mój ojciec z kamienną twarzą.

— Nie… Nie… – zaczęłam do siebie szeptać. To nie jest możliwe.

Po chwili moje szepty przeobraziły się to w krzyk pomieszany z paniką? Sama już nie wiem co dokładnie się działo w tym czasie…

— Nienienienienie! To jest nie możliwe!

— Ale prawdziwe. Musisz się z tym pogodzić. Im szybciej to do ciebie dojdzie, tym szybciej przestaniesz o nim myśleć, aż w końcu „Twój Leon” zostanie tylko wspomnieniem, które po pewnym czasie będzie tak nie wyraźnie, że zniknie na dobre. Tak jest i musisz się z tym pogodzić – powiedział mężczyzna, po czym ruszył w kierunku drzwi, które odtworzył – Aha i jeszcze jedno, nie próbuj sobie niczego robić, bo lekarze nie dadzą rady cię już odratować. Pogódź się z tym, to koniec i zapomnij o tym całym "związku" – wyszedł, zamykając za sobą drzwi.

Co?

Heeej :)

Wiem, wiem... Rozdział jest krótki. Obiecuję, że następne będą dłuższe ♥ 

Co sądzicie o tym u góry?

Co dostałyście na dzień kobiet od chłopaków?

Ej, zna ktoś stronę z gadżetami na bloggera? Bo ta, którą ja znam została zawirusowana i mnie na nią (NA SZCZĘŚCIE) nie wpuszcza.

Polecam quilling! Fajna zabawa dla dziewczyn, współczuję chłopakom, którzy muszą to robić na lekcjach 😝

Bohaterowie II historii pojawią się już niedługo, proszę o cierpliwość 😉

Zakładka z pytaniami do bohaterów czeka :) 

Zostaw po sobie komentarz tam u dołu 😘

Buziaki ♥♥♥

Miss Blueberry