One shot - Tylko on mi w głowie cz. 3

Końcówka poprzedniej części:

Violetta

Zadzwonić, czy nie? Ugh! Biorę telefon do ręki i wybieram numer do Leona. Po usłyszeniu jego głosu od razu żałuję swoich czynów.

- Halo? Violetta?

- Cześć Leon… Dzwonię, żeby… - przerwał mi.

- Powiedzieć mi co zadecydowałaś.

- Tak.

- I?

- Zgadzam się.

- Świetnie… Porozmawiamy jutro i omówimy szczegóły.

- Dobrze, a teraz dobrej nocy Leonie.

- Dobranoc Violu – rozłączyłam się.

Gotowa do snu zgasiłam lampkę i powoli wślizgnęłam się pod chłodną pościel. Zamknęłam oczy i w szybkim tempie usnęłam.

 ~ ~ ♥ ~ ~

Następny dzień

Leon

- Cieszę się, że się zgadzasz – mówiłem do dziewczyny leżącej na plecach ze zmęczeniem na twarzy.

- Wiesz, że muszę.

- Lepiej brzmi, że chcesz, nie musisz, ty chcesz.

- Ale zapamiętaj jestem bardzo wymagająca.

- Tak jasne. Śniadanie do łóżka, noszenie na rękach…- zacząłem wyliczać, ale mi przerwano.

- Nie aż tak bardzo. Będziesz mi pomagał w niektórych czynnościach.

- Jakich? – zapytałem ciekawy.

- No wstać z łóżka, zejść po schodach, zrobić śniadanie, pozmywać, ubierać się będę sama, nie potrzebuję pomocy.

- No ja myślę… I tak bym Ci nie pomógł.

- Sugerujesz, że jestem za gruba?

- Violetta… widziałem twoje wyniki badań. Do nadwagi brakuje Ci bardzo dużo.

- Możemy nie gadać o wadze? Nie pasuje mi ten temat, okej?

- Przepraszam…

- Spokojnie, przecież sama zadałam ci to pytanie czy jestem gruba, więc nie przepraszaj.

- Kiedy wyjeżdżają twoi rodzice?

- Jutro wieczorem.

- Czyli jutro wieczorem po ciebie przyjadę, pasuje?

- Tak, wszystko jasne.

- Dobra chodź odwiozę Cię… I tak nie mam już więcej roboty na dzisiaj.

- Okej.

- Zapraszam – powiedziałem otwierając drzwi dziewczynie, by mogła wyjść z sali.

 ~ ~ ♥ ~ ~

Kolejnego dnia Violetta

18⁵⁰ 

- Poradzę sobie nie musicie się martwić, mówię serio.

- Ale jakby co, to pamiętaj zadzwoń – powiedziała mama.

- Co mi może się przytrafić? Przecież będę u Leona.

- No właśnie… - szepnął tata, za co mama ”niezauważalnie” go szturchnęła.

- Coś sugerujesz? – zadałam pytanie.

- Nie, nic.

- Jestem dorosła i wiem, że nic mi się nie stanie.

- Wiesz będziesz mieszkała z mężczyzną pod jednym dachem i… - zaczął ojciec, lecz mama mu przerwała.

- Spóźnimy się na lotnisko. Do zobaczenia Violu – powiedziała moja rodzicielka całując mnie w policzek, to samo zrobił tata. Wyszli.

Zadzwoniłam do Leona. Po kilku chwilach odebrał. Poinformowałam go, że jestem już sama i może po mnie przyjechać. Zjawił się w przeciągu kilku minut, mówiąc przy tym, że był na mieście, byśmy nie musieli teraz jechać po zakupy spożywcze. Chłopak wziął ode mnie walizkę.

- A tak poza tym hej – powiedział i pocałował mnie w policzek, na co ja się uśmiechnęłam promiennie.

- Hej – powiedziałam drżącym głosem, wywołanym poprzez zetknięcie się jego warg z moim policzkiem.

Wychodząc powoli z kulami z domu uśmiechnęłam się do siebie. Wyszłam, zakluczyłam drzwi, a następnie skierowałam się w stronę samochodu chłopaka. Pomógł mi wsiąść na miejsce obok kierowcy, a następnie sam zajął to miejsce. Włączył się do ruchu drogowego. Przez całą drogę rozmawialiśmy o głupotach. W pewnym momencie Leon zatrzymał samochód, byłam zdezorientowana, ponieważ stanęliśmy w środku lasku.

- Violetta…

- Tak?

- Będziemy musieli porozmawiać później. Dobrze?

- Mam się bać?

- Nie – powiedział i uśmiechnął się do mnie delikatnie.

Ruszyliśmy dalej, tym razem już nic nie mówiliśmy. Ta cisza była nam potrzebna. Po chwili chłopak skręcił w jakąś dróżkę w lesie i jechał cały czas prosto. Po jakimś czasie byliśmy na miejscu. Dom, a właściwie willa była ogromna jak na jedną osobę. Jego miejsce zamieszkania było bez żadnych oznak życia. W około nie było żadnego innego domu. Spojrzałam na chłopaka, który siedział cały czas w tym samym miejscu i  wpatrywał się przed siebie.

- Leon – szepnęłam, a chłopak spojrzał na mnie.

- Wysiadamy? – zapytał, na co kiwnęłam głową z uśmiechem, a on puścił mi oczko i także się uśmiechnął. Chłopak obszedł samochód dookoła, a następnie uchylił drzwi pasażera i pomógł mi wysiąść. Wziął moją torbę i razem powolnymi krokami zaczęliśmy się kierować do jego willi. Leon otworzył mi drzwi, a ja ujrzałam piękny przedpokój.

Leon pomógł mi wejść po schodach. Właściwie to mnie wniósł pomimo moich sprzeciwów, a następnie wziął moją walizkę. Skierowaliśmy się do jednego z pokoi gościnnych, który będzie moim na ten czas. Chłopak wyszedł z pokoju.

Usiadłam w fotelu i wzięłam głęboki wdech, a następnie wypuściłam powietrze ze świstem. Po chwili wstałam i o kulach wyszłam z pokoju. Przechodząc przez korytarz ma górze zauważyłam uchylone drzwi, zza których usłyszałam dźwięk gitary. Zajrzałam do środka i ujrzałam Leona z gitarą w ręku. Siedział bardzo zamyślony i grał na gitarze akordy, z których powstawała śliczna melodia. Po chwili dołączył swój głos.

Es por momentos que parezco invisible
Y sólo yo entiendo lo que me hiciste
Mírame bien, dime quién es el mejor

Cerca de ti, irresistible
Una actuación, poco creíble 
Mírame bien, dime quien es el mejor

Hablemos de una vez
Yo te veo pero tú no ves
En esta historia todo está al reves
No me importa esta vez
Voy por ti , voy
Hablemos de una vez
Siempre cerca tuyo estaré
Aunque no me veas, mírame
No me importa esta vez
Voy por ti
Voy por ti,
Voy por ti
Voy por ti

W pewnym momencie chłopak spojrzał na mnie i skończył grać.

- Podejdź – powiedział. Powoli się zbliżyłam, tak, że stałam naprzeciw niego – Usiądź – zrobiłam tak jak poprosił.

- Leon… ja nie chciałam cię podsłuchiwać. Drzwi były otwarte.

- Co? A to! Nie, nie oto mi chodzi - spojrzałam na chłopaka siedzącego i wpatrującego się w ścianę.

- Leon… – szepnęłam i dotknęłam jego ramienia, a chłopak spojrzał na mnie. W jego oczach świdrowały łzy.

- Wiesz… prawda? – zapytał, a ja od razu wiedziałam o co chodzi. Kiwnęłam głową tak, by go nie urazić – Nawet nie wiesz, jak ci zazdroszczę, że masz rodziców – powiedział ze spuszczoną głową. Uniosłam jego podbródek, tak by spojrzał mi w oczy. Przysunęłam się do niego i przytuliłam go, a on przycisnął mnie do siebie mocniej. Wsunęłam moją dłoń we włosy chłopaka, a następnie zaczęłam go głaskać po głowie. Później pocałowałam go w czubek głowy i tuliłam dalej głaszcząc go po głowie.

- Ja cię nie zostawię… - szepnęłam – nie martw się – oznajmiłam całując go w czoło. Mężczyzna próbował się do mnie uśmiechnąć lecz to mu nie wychodziło. Po chwili wstał i wziął mnie na ręce – Co robisz wariacie?!

- Oprowadzę Cię po domu.

- Chyba będziesz mnie nosił, a nie oprowadzał – Nic więcej nie powiedział, tylko zszedł na dół i zaczął nosić mnie po jego domu i pokazywać wszystkie pokoje, bym nie miała żadnego problemu ze znalezieniem jakiegokolwiek pomieszczenia.

Pierwsza była kuchnia.

Następnie była łazienka

Później z kolei byliśmy w biblioteczce.

Jadalnia

Na dole było jeszcze wiele pokoi i pomieszczeń. Po zwiedzeniu wszystkich chłopak poszedł ze mną na rękach na górę.

Łazienka 1

Łazienka 2

 Na samym końcu Leon zaniósł mnie do mojego dotychczasowego pokoju i posadził na kanapie, na której sam się po chwili usadowił.

- Masz naprawdę spory dom, co ja mówię dom? Willę - chłopak się zaśmiał i spojrzał na mnie.

- Tak… kupiłem ją z myślą o przyszłości.

- Rozumiem.

- Zrobimy dzisiaj jakieś ćwiczenia? Obiecuję będzie ich mało.

- Zgoda.

- Czekam w pokoju na końcu korytarza – powiedział wstając, a następnie wychodząc.

Zdjęłam z siebie ubrania i założyłam luźniejszą odzież. Wyszłam z kulami z pokoju i ruszyłam do pokoiku o kulach. W środku czekał już Leon. Zaczęliśmy ćwiczenia. Po godzinie skończyliśmy.

- Kolacja? – zapytał chłopak, na co kiwnęłam głową z uśmiechem. Leon wziął mnie na ręce i zszedł ze mną do kuchni. Tam posadził mnie na blacie i położył na nim ręce tak, że nie miałam jak się przesunąć – Naleśniki? – kiwnęłam głową.

- Sok pomarańczowy? – zaproponowałam.

- Spoko – Chłopak zaczął robić kolację, a ja przypatrywała się mu z uwagą – Czemu się tak na mnie patrzysz? – zarumieniłam się pod jego spojrzeniem.

- Pierwszy raz widzę mężczyznę, jak coś robi w kuchni – usłyszałam z jego strony śmiech – Ej! Nie śmiej się ze mnie.

- Ojej mała złośnica.

- Nie jestem mała.

- Ale złośnicą jesteś – powiedział pstrykając mnie w nos. Wystawiłam mu język, a następnie się uśmiechnęłam.

Po pewnym czasie kolacja była gotowa. Po wszystkim Leon zaniósł mnie na górę do tymczasowego mojego pokoju.

- Jak coś to wołaj – powiedział i chciał wyjść z pokoju, lecz go zatrzymałam.

- Leon – chłopak spojrzał na mnie – nie wychodź. Podejdź do mnie - wyciągnęłam w jego stronę ręce, które złapał w swoje i usiadł obok mnie – Porozmawiajmy.

- Cały czas rozmawiamy.

- Ale tak inaczej. Szczerze – powiedziałam wsuwając się bardziej w głąb łóżka tak, by chłopak mógł usiąść obok mnie. Oparł się o ramę łóżka. Spojrzał w bok tak, że mógł spojrzeć mi w oczy.

- Co tam? – zapytał. Nic nie powiedziałam tylko przytuliłam się do niego.

- Tego mi było trzeba – szepnęłam.

- Napijemy się wina?

- Chętnie – Chłopak wstał i wyszedł, a po chwili wrócił z dwoma kieliszkami i czerwonym winem. Nalał do obu kieliszków. Jeden z nich podał mi.

 ~ ~ ♥ ~ ~

Godzinę później

Czerwona ciecz zaczynała powoli uderzać nam do głowy, ale byliśmy świadomi tego co robiliśmy.

- Ja już ci powiedziałam jak było z moimi miłostkami, ale teraz powiedz ile miałeś już tych kobiet? 

- Szczerze?

- Tak.

- Miałem tylko jedną, ale wyjechała bez słowa.

- Załamałeś się?

- Nie. Dziewczyna miała problemy z narkotykami. Dowiedziałem się, jak uciekła za granicę nic mi nie mówiąc.

- A teraz masz jakąś na oku? – zapytałam przysuwając się do chłopaka, a on widząc to położył rękę na mojej talii.

- To już moja tajemnica – powiedział z uśmiechem i przejechał opuszkami palców po moich ustach, a następnie przybliżył się na niebezpieczną odległość. Już zamykałam oczy, ale w ostatnim momencie poczułam jak chłopak podwija rękawek od mojej bluzki – Masz tatuaż – szepnął z uśmiechem i zdjął swoją koszulkę. Na jego ramieniu był klucz, a na moim kłódka. Uśmiechnęliśmy się do siebie.

- Kiedy go zrobiłeś/zrobiłaś? – zapytaliśmy na równi.

- Pół roku temu – odpowiedzieliśmy razem. Złapałam kieliszek i zamoczyłam usta w czerwonej cieczy. 

~ ~ ♥ ~ ~

                                                                                                        

Hej,

Nagły napad weny i powstała kolejna część!

Jak tam u was pogoda? Bo u mnie zimno, ciemno, pada, no i w ogóle zbyt dużo chmur na niebie... 

Miałam strasznie dużo problemów, by opublikować posta i kilka razy musiałam się "bawić",

czy u was też tak kiedykolwiek było?

A teraz one shot:

Jak myślicie Leonetta powstanie?

Podejrzewacie, że coś może się wydarzyć podczas ich dalszej rozmowy?

Mam pomysł.

Jak chcecie, to możecie obstawiać, co się wydarzy dalej.

Osoby najbliższe prawdy mają u mnie jak w banku kolejne 5 dedykacji pod rozdziałami.

Proszę zostaw po sobie ślad w postaci komentarza :)

Pozdrawiam.
Miss Blueberry