Rozdział 23 - Zakupy

Violetta

Wróciliśmy do Buenos Aires. Emily została ciepło przyjęta przez rodzinę Castillo. Dziewczynka poznała kuzynkę Leona i dziewczynki stały się przyjaciółkami. A co do mojego chłopaka, to Leon od kilku dni zachowuję się dziwnie. Francesca i Ludmiła mówią mi, żebym się nie martwiła, ale ja jakoś nie mogę. Za kilka dni kończy się przerwa świąteczna i wracam do szkoły. Mam nadzieję, że wszystko będzie w porządku i Leon będzie w stanie mi wszystko wytłumaczyć.

Violetta ♥

- Violu… - usłyszałam głos wchodzącej Emily do pokoju.

- Tak? – zapytałam wyciągając do niej ręce, które chętnie złapała. Pociągnęłam ją na moje kolana. Dziewczynka oparła się o moje ramię i westchnęła – Coś się stało? -  Emily odsunęła się ode mnie. Spojrzałam na nią z uśmiechem.

- No bo… - zacięła się.

- No mów.

- Mam prośbę – kiwnęłam głową, by kontynuowała – Zrobisz mi coś do jedzenia? – zaśmiałam się.

- Ty mój głodomorze – powiedziałam łaskocząc ją po brzuchu, na co dziewczynka zaśmiała się głośno, a następnie pocałowałam ją w czoło. – To co idziemy?

- Tak – powiedziała zeskakując z moich kolan i złapała moją rękę.

Wyszłyśmy z pokoju i ruszyłyśmy na dół do kuchni. Usadziłam ją na krześle i zadałam pytanie.

- To co chcesz? – dziewczynka wzruszyła ramionami. Podeszłam do lodówki – To ja mam wiedzieć, co chcesz zjeść? – zapytałam wyjmując produkty z półek w lodówce.

- Tak.

- Zrobię ci kanapki z sałatą i serem żółtym – Emily przytaknęła.

- Co tutaj się wyprawia? – usłyszałam głos Olgi.

- Robimy kanapki – powiedziała Emily.

- A od czego ja tutaj jestem? – zapytała kobieta – Przez was nie mam nic do roboty.

- Nie ma problemu – powiedziałam odsuwając się od blatu roboczego – Proszę bardzo rób, a my pójdziemy do salonu. Chodź Emily – powiedziałam do małej wyciągając do niej ręce.

Moja siostra chętnie ujęła moje dłonie. Już miałam kierować się z nią do salonu, ale nie mogłam zrobić kroku, ponieważ Emily stanęła i nie miała zamiaru się nigdzie ruszyć. Spojrzałam na nią.

- Na rączki, na rączki – powiedziała puszczając moją dłoń i wyciągając w moją stronę ręce. Schyliłam się i złapałam ją w pasie, a następnie pociągnęłam w górę. Gdy siedziałyśmy na kanapie w salonie mała odezwała się – Kocham Cię Violu – uśmiechnęłam się szeroko na jej słowa. Pierwszy raz wypowiedziała to i do tego do mnie – Bardzo Cię kocham – powtórzyła siadając mi na kolanach i oplotła swoje rączki na mojej szyi i pocałowała w policzek – Mamę też kocham i tatę też – wyszeptała przy moim uchu. Gdy się odsunęła posłałam jej uśmiech.

- My też cię kochamy – oznajmiłam ściskając ją.

- A co to ma znaczyć? – usłyszałyśmy głos Olgi – A mnie to kto przytuli? – zapytała wyciągając ręce.

- Leć – szepnęłam do Emily. Dziewczynka wstała z kanapy, podbiegła do Olgi i zaczęła ją ściskać.

- Ciebie też kocham Olga.

- Ja ciebie też kocham skarbie. Kanapki czekają w kuchni – oznajmiła kobieta z uśmiechem.

Emily na słowo kanapki podleciała do mnie i zaciągnęła do kuchni. Gdy siedziałyśmy na krzesłach z holu usłyszałyśmy głos mamy.

- Już jestem.

- Mama! – krzyknęła Emily i podbiegła do kobiety, która opierała się o framugę drzwi w kuchni. Rodzicielka podniosła ją i pocałowała w czoło. Moja siostra oplotła ją ramionami wokół szyi. Przywitałam się z mamą, a następnie zapytałam, gdzie jest tata. Kobieta powiedziała, że ojciec musiał zostać trochę dłużej. Przekroiłam kanapkę na ćwiartki, po czym jedną cząstkę wzięłam w palce i podsunęłam Emily pod buzię, którą już miała uchyloną i czekała na kanapkę. Gdy włożyłam jej jedzenie do ust, to mama zaśmiała się i włożyła mi cząstkę kanapki do ust. Emily wyciągnęła ręce po stojący kubek z ciepłą herbatą. Zamoczyła swoje różowe ustka w cieczy i pociągnęła kilka małych łyków, a następnie odstawiła kubek na blat.

- Emily idź ubierz buciki i pójdziemy kupić ci ubrania – powiedziała mama – ty Violu też pójdziesz z nami.

Mała powędrowała do mojego pokoju, ponieważ rodzice będą remontować pokój dla niej, gdy będzie ciepło, więc na razie Emily śpi u mnie w pokoju. Moi rodzice postawili łóżko dla niej obok mojego, w razie gdyby Emily miała koszmary, albo coś gorszego przytrafiłoby się jej, to żebym była blisko i mogła szybko zareagować i albo ją przytulić, albo iść po mamę. Wstałam z krzesła i powędrowałam po kurtkę oraz buty. Gdy byłyśmy już wszystkie ubrane, to mama otworzyła nam drzwi i wyszłyśmy. Wsiadłyśmy do samochodu. Mama włączyła się do ruchu drogowego. Po kilkunastu minutach dojechałyśmy pod centrum handlowe. Pomogłam mojej siostrze wysiąść. Mama zamknęła samochód i złapała Emily za rączkę. Weszłyśmy do windy i wjechałyśmy na pierwsze piętro centrum handlowego. Ruszyłyśmy do pierwszego sklepu. Zaczęłam przeglądać ubrania z Emily. Mama była po przeciwnej stronie i robiła to samo. Gdy znalazłyśmy różową sukienkę, pokazałyśmy ją mamie. Kobieta zaśmiała się i pokiwała twierdząco głową. Weszłam z Emily do przebieralni. Mała ściągnęła z siebie bluzeczkę i długie spodnie, a ja naciągnęłam na nią sukienkę i zasunęłam suwak. Emily wyszła i pokazała się mamie, a po chwili wróciła ze stertą innych ubrań. Gdy Emily ściągnęła z siebie sukienkę, to w tym samym czasie mój telefon wydał z siebie dźwięk, który sygnalizował, że dostałam sms. Nacisnęłam na wiadomość od Ludmiły.

Od: Ludmiła

Violu przesyłam Ci zdjęcie.

Może nie powinnam, ale lepiej, żebyś wiedziała.

Nacisnęłam na zdjęcie, a po chwili moim oczom ukazał się Leon i jakaś dziewczyna. Trzymali się za ręce i byli blisko siebie. Zbyt blisko. Nie znam tej dziewczyny. Wyszłam z przebieralni i zawołałam mamę, by weszła i pomogła Emily się przebrać w kolejne ubrania. Wyszłam ze sklepu i znowu znalazłam się wśród korytarzy prowadzących na różnych sklepów. Usiadłam na ławeczce, za którą kilka metrów dalej była fontanna. Zadzwoniłam do Ludmiły.

- Halo? – usłyszałam głos blondynki.

- Hej Luśka. Powiedz mi o co chodzi z tym zdjęciem.

- Nie byłam pewna, czy ci je wysłać, ale Federico powiedział, że należy Ci się prawda… Po prostu widziałam Leona z jakąś dziewczyną i zrobiłam im zdjęcie. Oni mnie nie widzieli – powiedziała. W tym samym czasie mój wzrok przykuła pewna parka. Leon i ta dziewczyna ze zdjęcia.

- Muszę kończyć Lu – powiedziałam, a następnie rozłączyłam się.

Wstałam i podeszłam do tej dwójki.

- Leon? – chłopak odwrócił się w moją stronę.

- O! Violetta! Hej.

- Co to za dziewczyna?

- To jest Vanessa, moja obecna dziewczyna.

- Jak to obecna? - zadałam pytanie.

- Normalnie. Ach! Zapomniałem! Zrywam z tobą! – powiedział obejmując ramieniem tę dziewczynę, po czym oboje odeszli. Wbiło mnie w ziemię. Nie mogłam ruszyć się z miejsca. Szczypie się w rękę. Nie to szara rzeczywistość.
Nagle ujrzałam…

♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫

Hello!

Jak tam wam mija czas?
Na szczęście dzisiaj wolne!
A teraz troszeczkę o rozdziale...

Koniec Leonetty, ale super! (za to zdanie powiesicie mnie?)
Co myślicie o Leonie i o jego nowej dziewczynie?

Jak myślicie Violetta odpuści? Jak Violetta się czuje?

Proszę pozostaw po sobie komentarz, to mnie motywuje.

Buziaki.

Miss Blueberry