Rozdział 19 - Jak się tym hamuje?!

Rozdział dedykuję: 

Maddy,  Patty;* Super,  Vicky,  Dianaxox,  Asia Blanco,

Laura Comello,  Afrodytka**,  Szalonaa,

Agnieszka Gajos,  Róża Ben,  Eva Eva,

Positivamente Fresa Loco,  Lady Fabulous

Kilka dni później

Jestem już zdrowa. Leon wyciągnął mnie dzisiaj na miasto. Nie, to nie zakupy. Mój genialny chłopak wyciągnął mnie na lodowisko. Zakładam na swoje stopy fioletowe łyżwy. Leon na mnie czeka.

Co jest z tego wszystkiego najśmieszniejsze?

Odpowiedź: Nie umiem jeździć na łyżwach.

Podnoszę się z ławeczki i podaję Leonowi rękę. Wchodzimy na lód. Leon ciągnie mnie za rękę. Piszczę chłopakowi, żeby był ciut wolniejszy. Po kilkunastu minutach załapałam o co w tym chodzi. Odjechałam od chłopaka. Wiedziałam, że o czymś zapomniałam. Jak się tym hamuje?! Leon podjechał do mnie i pociągnął za rękę. Uderzyłam głową o jego klatkę piersiową. Odsunęłam się od niego, lecz nadal znajdowałam się w jego ramionach. Potarłam swój nos.

- Wiesz, co to motyli pocałunek? – zapytałam zaplatając mu ręce na szyi. Chłopak pokręcił przecząco głową – A chcesz wiedzieć? – zapytałam z uśmiechem.

Pokiwał głową na znak zgody. Kazałam mu się pochylić tak, żeby moje rzęsy dotykały jego policzka. Chłopak zrobił to, o co prosiłam. Zaczęłam szybko ruszać powiekami. Leon odsunął mnie od siebie. Spojrzałam na niego zdziwiona.

- To łaskocze – zaśmialiśmy się. Pokiwałam głową, że rozumiem – Ale to miłe.

- Dzięki. A teraz uciekam – powiedziałam posyłając mu całusa.

Odjechałam. Po jakimś czasie straciłam Leona z widoku. Tak go szukałam, że wpadłam na kogoś. Upadłam tyłkiem na lód. Mężczyzna się odwrócił. Spojrzał na mnie i podał mi rękę, bym mogła wstać. Chwyciłam dłoń mężczyzny i po kilku chwilach stałam. Spojrzałam na chłopaka. Uśmiechnął się do mnie.

- Yyy… Przepraszam – powiedziałam.

- Nic się nie stało. Michael jestem, a ty jak nazywasz się ślicznotko?

- Jestem Violetta – uścisnęliśmy sobie dłonie.

♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫

Leon

Odjechałem od Violetty. Obserwowałem ją, jak jeździ. Jest coraz lepiej. W pewnym momencie zderzyła się z jakimś chłopakiem. Całą sytuację obserwowałem. Nie powiem, ale troszeczkę, a nawet trochę bardzo się zdenerwowałem. Podjechałem do dwójki. Violetta spojrzała na mnie z uśmiechem.

- Numer telefonu jasne, możemy się wymienić – powiedziała moja dziewczyna - Michael to Leon. Leon poznaj Michaela.

- Michael - chłopak wyciągnął rękę w moją stronę. Uścisnąłem ją bardzo mocno.

- Leon. Chłopak Violetty – puściłem rękę chłopaka – Masz dziewczynę?

- Nie.

- To powiem ci jedno. Violetta słabo całuje i jest nietknięta – dziewczyna coś robiła w telefonie i widać było, że nas nie słucha, albo tylko udaje.

- Okej możesz wpisać swój numer – powiedziała podnosząc swój wzrok na nas.

- Wiesz co, ja muszę już jechać. Sorry – powiedział.

- Ale – przerwał jej.

-  Nie, cześć – powiedział odjeżdżając od nas. Violetta odwróciła się w moją stronę.

- Myślisz, że nie słyszałam? – zapytała podsuwając się bliżej mnie. Nie odezwałem się – Słabo całuję? Tak? – przybliżyła się łapiąc mnie za bluzę – Dobrze. Możesz się pożegnać z buziakiem na dzień dobry, do widzenia i w ogóle – szepnęła zawieszając swoje ręce na mojej szyi – To pa – powiedziała przy moich ustach i odjechała.

♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫

Zeszliśmy z lodowiska. Z tego powodu, że lodowisko jest osadzone nisko musimy wejść kilkadziesiąt schodków do góry. Złapaliśmy się za ręce.

- Dalej jesteś zła? – zapytałem spoglądając na nią. Violetta dała mi buziaka w policzek.

- Nie, już nie. Poza tym nie byłam zła. Po prostu byłam zdziwiona twoją reakcją. Teraz zrozumiałam, że jesteś zazdrosny – przechodziliśmy obok centrum handlowego. Widziałem, że Violetta nawet nie jest tym zainteresowana, co mnie zdziwiło.

- Halo – zatrzymałem ją i zacząłem machać ręką przed twarzą.

- O co ci chodzi? Nie rozumiem, przecież kontaktuje, nie zamyśliłam się.

- Violetta przechodzimy obok centrum handlowego. Nie chcesz zajrzeć do sklepów?

- A po co? Ja nie jestem taka, że zakupy i tylko zakupy. Chociaż widzę, że Lu mnie chce tym zarazić. No dobra chodźmy – pociągnęła mnie za rękę.

Godzinę później

- I jak? – zapytała dziewczyna wychodząc z przymierzalni.

Wstałem z kanapy i podszedłem do niej. Violetta odwróciła się tak, że patrzyła w lustro znajdujące się w przebieralni. Objąłem ją w talii i położyłem głowę na jej ramieniu. Powiedziałem Violetcie, że wygląda ślicznie. Mała na sobie fioletową sukienkę za kolana. Jej włosy spadały na jej ramiona delikatnie mnie łaskocząc. Zabrałem jej włosy na drugie ramię, po czym musnąłem jej szyję. Dziewczyna dostała rumieńców. Zaśmiałem się przejeżdżając nosem po jej policzku. Violetta obróciła się w moją stronę i powiedziała, że nie przy ludziach. Zapytała mnie która godzina. Spojrzałem na zegarek znajdujący się na moim nadgarstku.

- 12:12 – odpowiedziałem. Violetta zaczęła mówić abecadło i wyliczała na palcach.

- …H I J K L – była to dwunasta litera. Violetta spojrzała na mnie – Ktoś na L mnie kocha.

- Zastanówmy się kto to może być – powiedziałem pochylając się nad nią.

- Nie mam pojęcia – zaśmialiśmy się.

- Vilu.

- Tak.

- Te amo.

- Buziaka dam ci później. Biorę tę sukienkę - powiedziała wchodząc do przebieralni.

Usiadłem znowu na kanapie. U pewnym momencie dostałem wiadomość.

Od: Diego

Leon, Stephanie wróciła do Buenos Aires.

Do: Diego

Skąd wiesz? Kombinuje coś?

Od: Diego

Byłem z Francescą na mieście i wpadliśmy na siebie.

Uważaj, Violetta może wiedzieć.

Francesca wypytywała się o co chodzi z tą dziewczyną.

Nic jej nie powiedziałem, ale ona widzi, że coś jest nie tak.

Powiedz Violetcie jak najszybciej.

Wiesz do czego Stephanie jest zdolna.

Do: Diego

Postaram się jak najszybciej.

Violetta musi wiedzieć, na co się przygotować.

- Leon z kim piszesz? – zapytała Violetta. Powoli podniosłem głowę.

- Piszę z... - Usłyszeliśmy dźwięk wydobywający się z telefonu dziewczyny.

- Poczekaj odbiorę – wyjęła telefon z torebki i odebrała – Cześć Fran.

♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫

Cześć,

Oto rozdział 19.

Tak… przepraszam, że pojawia się teraz,

ale po prostu nie miałam czasu.

Po prostu, gdy wracam ze szkoły marzę tylko o tym, by iść spać.

Powracając do rozdziału:

Violetta jest zdrowa!

Nie zanudzam dłużej.
Proszę zostaw po sobie nawet kropkę.

Pozdrawiam.

Miss Blueberry.