Rozdział 21 - Dom dziecka

Leon

- Violu muszę ci coś powiedzieć – zacząłem. Podniosła głowę z moich kolan. Przełknąłem ślinę.

- Tak? – zapytała dotykając mojego policzka. Minę miała ciężką do odczytania. Nie wiem czy była zdziwiona, czy raczej zła, a może jeszcze inaczej się czuła. Nie wiem.

- Jak byliśmy w sklepie, to pisałem z Diego – kazała mi kontynuować. Spojrzałem na nią niepewnie, a następnie powoli zacząłem mówić – I dowiedziałem się, że w Buenos Aires pojawiła się pewna dziewczyna. Nazywa się ona Stephanie i… - zaciąłem się.

- Co i?

- Ona jest po prostu jakby ci to powiedzieć – wziąłem wdech – Stephanie dziewczyną, która jak się uprze, to nie odpuści. Obawiam się, że będzie chciała wejść między nas. Dlatego ostrzegam cię nie bądź zazdrosna, bo to jej będzie odpowiadało i dasz jej satysfakcję.

- A do czego jest zdolna? – zapytała po chwili ciszy.

- Nawet do podania mi środków nasennych, a następnie zaciągnięcia do łóżka. Więc wiesz, jakbyś zobaczyła zdjęcia mnie i jej razem, to porozmawiaj ze mną, a nie rób cyrków – Violetta z powrotem położyła się na kanapie – Lepiej połóż się na łóżku, będzie ci wygodniej – powiedziałem wstając – Idę do rodziców.

- Poczekaj ja też idę.

Zaczekałem na dziewczynę. Założyła na nogi buty i wyszliśmy zamykając pokój. Pokoje naszych rodziców były naprzeciwko siebie. Zapytałem ile czasu Violetta tam spędzi, na co ona odpowiedziała, że może z godzinkę. Zapukałem do pokoju moich rodziców, a następnie wtargnąłem do środka.

♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫

Violetta

Zapukałam do pokoju rodziców. Otworzyła mi uśmiechnięta mama. Widząc mnie w takim stanie mina jej zrzedła. Pociągnęła mnie za rękę do środka. Usiadłyśmy na kanapie. Kobieta prędko mnie przytuliła, a po moich policzkach spłynęły łzy. Kobieta zapytała co się dzieje. Na co opowiedziałam jej całą historię, która zdarzyła się na spacerze. Kobieta przycisnęła mnie mocniej do siebie. Słyszałam, że zaczęła szlochać. Po chwili przy nas pojawił się tata i objął nas. Zapytał się nas co się dzieje. Opowiedziałam jeszcze raz wszystko. Widziałam, że mężczyzna się złamał. Rozpłakałam się jeszcze bardziej, a moja mama pocałowała mnie w czoło. Położyłam moją głowę na jej ramieniu i próbowałam się uspokoić. Nawet nie poczułam kiedy odleciałam do krainy snu. Po jakimś czasie obudziłam się przykryta kocem na kanapie u rodziców. Pod głową miałam poduszeczkę. Z drugiego pokoju wyszli moi rodzice. Wyglądali na bardzo skupionych. Mama posłała mi blady uśmiech, natomiast tata zachował kamienną twarz, ale nie trwało to długo, ponieważ uśmiechnął się tak samo, jak mama. Podeszli i usiedli na kanapie tak, że byłam w środku. Spojrzałam to na jednego, to na drugiego rodzica. Mama zapytała, czy pokarzę im, gdzie jest ten dom dziecka, na co kiwnęłam głową twierdząco, a po moim policzku spłynęła łezka. Mama powiedziała, bym nie płakała. Wstaliśmy, ruszyłam do pokoju po kurtkę i buty. Na szczęście pokój był otwarty, czyli Leon musiał już wrócić. Weszłam do środka. Leon leżał na łóżku i robił coś w telefonie. Powiedziałam mu, że wychodzę razem z rodzicami do tego domu dziecka. Pochyliłam się nad nim i dałam mu buziaka w nos. Chłopak się zaśmiał. Założyłam kurtkę i buty. Wyszłam z apartamentu, a następnie z hotelu. Na dworze czekali na mnie już rodzice. Wsiedliśmy do samochodu i odjechaliśmy.

 ♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫

Dom dziecka

Jesteśmy w gabinecie, gdzie są obie kobiety. Jestem zdziwiona. Nie wiem, o co chodzi rodzicom. Może chcą dać pieniądze na sierociniec. Mama usiadła na krześle, a naprzeciwko niej za biurkiem siedziały dwie kobiety. Mama zaczęła poważnym tonem.  

- Chcielibyśmy zobaczyć dzieci w wieku do sześciu lat – zdziwiło mnie to.

- Tak… oczywiście – powiedziała kobieta, a ta druga wstała i wyszła. Chyba poszła po dzieci. Po chwili wróciła i razem z dwoma paniami wyszliśmy.

W pokoju czekały dzieci ustawione w rządku. Widać było, że są bardzo wystraszone. Wśród dzieci zauważyłam Emily. Miała spuszczoną główkę. Zauważyłam na jej policzku siniaka. Czyżby te kobiety uderzyły ją? Pokręciłam zrezygnowana głową. Stanęliśmy przed nimi. Dziewczynka podniosła głowę. Spojrzała na mnie i podbiegła przytulając się. Kucnęłam i przyjęłam uścisk. Mała szepnęła do mnie na uszko.

- Ta pani z jasnymi włosami mnie uderzyła – odsunęłam się od niej, lecz dalej trwałyśmy w uścisku. Kiwnęłam delikatnie głową, że rozumiem. Kobieta podbiegła do nas i oderwała małą ode mnie i pociągnęła do rzędu.

- Mamo mogę cię prosić na bok? – kobieta kiwnęła głową. Wyszłyśmy z pokoju. Zamknęłam drzwi – Ta blond włosa kobieta uderzyła tą małą.

- Violu. Wiesz po co tutaj jesteśmy? – zadała pytanie łapiąc mnie za ramiona. Pokiwałam przecząco głową, ale po chwili namysłu odezwałam się.

- Chcecie przeznaczyć pieniądze na dom dziecka?

- Nie. Jak myślisz moglibyśmy ją zaadoptować? – zapytała szeptem.

♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫

Hejka!

Witam w piękny piąteczek! 

Nareszcie weekend.

Jeszcze tyko 174 dni do końca roku szkolnego, 

ale kto by to liczył... Ja!

Przybywam tutaj z rozdzialikiem.

I co o nim sądzicie?

Jak myślicie co powie Violetta?

I jak potoczy się historia ze Stephanie?

O tym w kolejnych rozdziałach.

Buziaki.

Miss Blueberry