Rozdział 27 - Da się załatwić szatyneczko

Violetta

Ubrana w białą sukienkę za kolano i jasne balerinki z obcasikiem przejrzałam się ostatni raz w lustrze i uśmiechnęłam się do siebie. Koło mnie stała Emily w różowej sukieneczce. Zaczęłam robić jej dobieranego. Za pół godziny mają przyjść państwo Verdas ze swoim synalkiem. Po uczesaniu Emily zeszłyśmy na dół. Emily poszła do taty, a ja z mamą poprawiałyśmy zastawę stołową, by wszystko było idealne. Po kilkunastu minutach do drzwi ktoś zapukał. Mój tata podszedł do drzwi, a następnie je uchylił. Emily stanęła przy mnie i przytuliła się do moich nóg. Pogłaskałam ją po główce.

- Witajcie – wszyscy zaczęli się witać ze sobą. 

Mama Leona przywitała się z Emily, a na koniec ze mną. Przywitałam się z mężem pani Verdas uściskiem dłoni. Mężczyzna posłał Emily promienny uśmiech wyciągnął w jej stronę rękę, którą uścisnęła, a następnie przylgnęła do mnie z powrotem. Po chwili sam Leon Verdas pojawił się przy mnie. Kucnął przy Emily i przywitał się z nią. Dziewczynka dała mu buziaka w policzek. Chłopak podniósł się i spojrzał na mnie. Przez chwilę mierzyliśmy się wzrokiem. Po chwili postanowiłam przerwać tę ciszę. 

- Cześć – powiedziałam dumnie. 

- Cześć Violka – powiedział wyciągając w moją stronę rękę. Spojrzałam na nią i odsunęłam się od niego – Oj nie ładnie tak.

- Chrzań się – syknęłam.

- Chciałaś powiedzieć mnie. Chrzań mnie. To da się załatwić szatyneczko. 

- Leon odczep się. Takie gadki to nie do mnie – powiedziałam – I nie przy dziecku – to już wyszeptałam tak, by tylko on to usłyszał. Spojrzałam na Emily.

- Zapraszam do stołu – powiedziała moja mama. 

Zajęłam miejsce obok Emily. Naprzeciwko mnie usiedli państwo Verdas. Leon natomiast usiadł obok Emily. Na szczęście… Gdyby usiadł obok mnie o wbiłabym mu widelec w krocze, o ile tam coś jeszcze ma po ostatnim spotkaniu z moją nogą.

- Violu – spojrzałam na Emily.

- Tak? – zapytałam patrząc na nią.

- Mogę usiąść przy mamie? – zapytała dziewczynka. No tak… Moja mama siedziała tam, gdzie powinna siedzieć pani domu, a mój tata tam, gdzie powinien siedzieć pan domu. Spojrzałam na Verdasa, który posłał mi uśmieszek i poruszył brwiami. Błagam… nie przy rodzicach. Zaraz?! Czy ja w ten sposób zgodziłam się, żeby tak się zachowywał, ale nie w obecności naszych rodziców?! Nie nie i jeszcze raz nie! Z moich przemyśleń wyrwała mnie Emily – Mogę? – niechętnie kiwnęłam twierdząco głową i zamieniłyśmy się miejscami.

- Nie pozbędziesz się mnie – szepnął mi do ucha, kiedy się pochylałam. Nadepnęłam mu na nogę – Wcale nie bolało – powiedział spoglądając na mnie wzrokiem „Tylko na tyle Cię stać?”.

Po chwili w naszych miskach znajdowała się gorąca zupa. Gdy skończyliśmy ciepły posiłek nasi rodzice zaczęli omawiać jakieś ważne sprawy w firmie. W tym czasie na naszym stole pojawiły się przystawki. Gdy nalewałam sobie soku z wiśni, Leon potrącił mnie i zawartość, która znajdowała się w dzbanku znalazła się na mojej białej sukience. Szybko odsunęłam się od stołu i podniosłam, czym zwróciłam na siebie uwagę wszystkich znajdujących się tutaj osób. 

- Tak bardzo cię przepraszam – zaczął Leon i wziął do ręki serwetkę, którą próbował zetrzeć ogromną czerwoną plamę, która rozpoczynała się pod moim biustem, a kończyła równo z sukienką. Zrzuciłam jego rękę z siebie.

- Dzięki Leon. Wiesz, myślałam, że chociaż na kolacji dasz sobie ze mną spokój, ale teraz wiem, że te kilkanaście minut temu byłam głupia, że w to wierzyłam! Każde moje wspomnienie musisz zepsuć, co?! Nie cierpię cię!

Pobiegłam do swojego pokoju i czym prędzej zrzuciłam z siebie poplamioną sukienkę i zostałam w samej bieliźnie. Rzuciłam się na łóżko i zaczęłam szlochać. 

Leon wszystko niszczy. Nie dość, że kilka godzin temu, jak przyszedł, to podstawił mi nogę i nabiłam sobie kilka siniaków, ale to nie jest ważne, to kilka minut temu potrącił mnie specjalnie i zawartość czerwonej cieczy, którą nalewałam sobie do szklanki trafiła na moją sukienkę. Nie wytrzymałam i na niego nakrzyczałam. Może dałam niezły popis przy państwu Verdas, ale to nie moja wina! Dlaczego Leon to zrobił? Nawet podczas kolacji z naszymi rodzicami, musi wykręcić jakiś numer. Nie zejdę tam… Niech ta kolacja potoczy się beze mnie. Nie zejdę tam, dopóki Leon Verdas nie wyjdzie z tego domu. Nie ma siły, która wyciągnie mnie stąd. 

Leon nienawidzę cię.

Violetta ♥

Zakończyłam mój wpis w pamiętniku. Usłyszałam pukanie, a następnie głos.

- Violu – No nie… Czego tym razem? 

♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫

Hejka!

Przybywam do Was z rozdziałem dwudziestym siódmym.

I jak? Co o nim sądzicie?

Może być?

U mnie pada śnieg od rana (chyba nie ma zamiaru przestać)

i jest kilka stopni na minusie! Jej!

U was też padało/pada?

Mam nadzieję, że rozdział wam się podobał J

Mam jeszcze takie jedno pytanko, a mianowicie:

Do kogo mogłabym się zgłosić, by poprosić o zrobienie szablonu na bloga?

Jeżeli ktoś jest chętny, 

to bardzo proszę o skontaktowanie się ze mną przez maila - miss.blueberry.miss@gmail.com

Proszę, pozostaw po sobie komentarz, nawet w postaci kropki.

Buziaki. 

Miss Blueberry