Rozdział 29 - Chciałabyś?

Rozdział dedykuję Lady Fabulous

Violetta

- Co robiliście tak długo tam na górze? – zapytała mama Leona.

- Yyy… - spojrzeliśmy z chłopakiem na siebie.

- Violetta troszeczkę przysnęła razem z Emily i ledwo ją obudziłem – przytaknęłam chłopakowi.

Nałożyłam sobie na talerzyk jakąś sałatkę. Nadziałam na widelczyk sałatę, a następnie włożyłam go do ust.

Kolacja trwała jeszcze jakiś czas. Później wzięłam prysznic i wyszczotkowałam dokładnie swoje zęby, a następnie poszłam spać. Zanim jeszcze usnęłam, to leżałam chwilkę. Po chwili usłyszałam, jak ktoś puka do mojego pokoju. Powiedziałam „proszę” po czym gość wszedł do środka. Okazała się być to moja mama. Kobieta miała na sobie piżamę: luźną, zielonkawą bluzkę z długim rękawem i długie spodnie w tym samym kolorze, co górna część stroju do spania.

- Hej Violu.

- Hej mamuś – powiedziałam, patrząc na kobietę półprzytomnym wzrokiem.

Kobieta podeszła do mojego łóżka. Przesunęłam się pod ścianę. Dobrze, że mam duże łóżko. Kobieta położyła się koło mnie, a ja od razu przytuliłam się do niej, na co usłyszałam jej cichy śmiech. Mama objęła mnie, lecz przed tym przykryła się kołdrą, którą przyniosła ze sobą, tak samo, jak poduszkę.

- Violu – usłyszałam cichy szept przy moim uchu. Spojrzałam na rodzicielkę – przepraszam, że byłam dla ciebie taka niemiła, gdy weszłam do pokoju po tym, jak twoja sukienka stała się cała czerwona. Chciałam po prostu złagodzić całą sytuację… - powiedziała i pocałowała mnie w czoło – Uwierz, że Leon nie zrobił tego specjalnie. Nawet nie wiesz, jak się zdenerwował, że cię oblał. Chciał jechać do domu samochodem, ale Verdasowie przyjechali tylko jednym, więc musiał zostać.

- Mógł wracać piechotą – powiedziałam do siebie, ale mama to usłyszała, ponieważ leży blisko mnie.

- Nie, nie mógł – powiedziała kobieta – A teraz powiedz mi szczerze, co robiliście tutaj na górze?

- Leon już wam powiedział, że obudził mnie, bo zasnęłam razem z Emily – mama spojrzała się na mnie wzrokiem „Nie kłam” – No dobra… Powiem prawdę, ale nie krzycz.

- Okej, nie będę krzyczeć.

- No to, leżałam z Emily w pokoju. Ona już spała, a ja chwilkę leżałam z przymkniętymi oczami. I wtedy do pokoju wszedł Leon. Pochylił się nade mną, a ja przyłożyłam mu z piąstki w twarz. Chłopak zwinął się z bólu. Później wyszliśmy na korytarz i tam kopnęłam go w rodowe klejnoty. Później chwilkę porozmawialiśmy o tym, co to jest uśmiech. Leon podał mi chusteczkę i powiedział, że krew mi leci z nosa – mama mi przerwała.

- Czyżbyś miała nadciśnienie? – zapytała mnie.

- Nie, wydaje mi się, że po prostu naczynko mi poszło i tyle. A wracając do tego, co się działo, to poszłam przeczyścić pod wodą nos i zeszliśmy już z Leonem na dół.

Porozmawiałyśmy z mamą jeszcze jakieś kilka minut, po czym obie odpłynęłyśmy do krainy snu.

        

♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫

Kilka dni później

Przyszłam do szkoły piechotą. Nie chciałam, by mama mnie podwoziła, chciałam zażyć troszeczkę świeżego powietrza. Zmieniłam buty i oddałam swoje ubrania do szatni. Ruszyłam w stronę mojej szafki. Po chwili poczułam czyjeś dłonie na moich oczach.

- Kto to? – usłyszałam głos mężczyzny. Federico.

- Niech zgadnę: Fran?

- Nie!

- Camila?

- Nie!

- Żartowałam Federico! – powiedziałam odwracając się w stronę przyjaciela, a następnie go przytuliłam – Hej – przywitałam się z nim.

- Hej Violu – chłopak przywitał się ze mną. Federico od jakiegoś czasu bardzo podoba się Ludmiła – Jak tam?

- Nic, a tam? – zapytałam z szerokim uśmiechem.

- Spoko.

Do szkoły wszedł Leon. Spojrzał na nas i prychnął. Pożegnałam się z Federico, a następnie zajrzałam do mojej szafki i zaczęłam w niej szukać książki od angielskiego. W tym samym czasie ktoś oparł się o szafkę obok mojej. Zamknęłam moją szafkę, a następnie schowałam mój podręcznik do plecaka. Spojrzałam na chłopaka. Pan Leon Verdas we własnej osobie.

- Muszę ci coś powiedzieć – zaczął chłopak powoli – ale to chyba nie jest najlepszy moment – powiedział drapiąc się po karu i spoglądając na odchodzącego Federico.

- O co chodzi? – zapytałam wywracając oczami i założyłam na swoje ramię plecak.

 - O nic... On nie chce być twoim przyjacielem – powiedział Leon pokazując mi na Federico.

- Ale nim jest – powiedziałam – Jaki ty masz z tym problem?

Boże... Co za kretyn. Czego on chce? Robi mi ze wszystkiego problemy. To mu nie pasuje, tamto mu nie pasuje. Co jeszcze mi ten idiota powie, by mi dowalić? Może, że mam pod spodem złą bieliznę? A niech tylko spróbuje. To go chyba uderzę na oczach na oczach wszystkich tutaj zgromadzonych. Z moich przemyśleń wyrwał mnie Leon.

- Kiedy przestaniecie być tylko przyjaciółmi? – zadał pytanie. No to teraz sobie pogramy panie Verdas. Co go obchodzi, czy chcemy być z Federico tylko przyjaciółmi? Przecież Fede jest zakochany w Ludmile... Masakra. Skoro Leon chce sobie ze mną pograć, to ja teraz podyktuję warunki tej naszej gierki. Postanowiłam się odezwać.

- Jesteś zazdrosny? – zapytałam się go powoli, ledwo hamując śmiech. Niestety moje wysiłki poszły na marne i już po chwili rozszedł się mój chichot.

- Nie – chłopak powiedział to z zaciśniętymi zębami. Podniosłam brew. Nie? A to ciekawe, dlaczego zaciska zęby, czyżbym go tak mocno zdenerwowała? Ojejku, jak przykro.

- Tak, jesteś zazdrosny – oznajmiłam, a następnie oparłam się o moją szafkę. No co? Mogę być złośliwa, nikt nie zabroni.

- Chciałabyś? – zadał mi pytanie. O nie, tak nie będziemy się bawić panie Verdas. Co on sobie wyobraża. Postanowiłam szybko odpowiedzieć, żeby nie wyglądało to, że zastanawiam się nas odpowiedzią.

- Odpowiesz mi? Jesteś zazdrosny, czy nie? – zapytałam chłopaka, który zaciskał już z nerwów piąstki. Gdy miał mi już odpowiedzieć zapewne pytaniem, szybko weszłam mu w nawet niezaczęte zdanie - Nie odpowiadaj mi pytaniem na pytanie – powiedziałam przewidując słowa chłopaka, które powiedziałby, gdybym zakończyła wypowiedź, bez oznajmienia mu, by nie odpowiadał pytaniem na pytanie.

- On chce być twoim chłopakiem – Prychnęłam. Federico? Serio? Przecież on się kocha w Ludmile, naszej supernowej. Leon czasami jak coś powie, to nie wiadomo czy śmiać się, czy płakać...  Westchnęłam, a następnie się odezwałam.

- Masz talent do odwracania kota ogonem – powiedziałam wycierając łzę śmiechu.

♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫

Hejka!

Nareszcie weekend!

Jak wam zleciał ten tydzień?

Ja miałam już dosyć dzisiejszego dnia - sprawdzian z chemii zrobił swoje 😕

Podoba wam się rozdział?

Myślicie, że Leon zakochał się w Vils, czy raczej jest po prostu złośliwy???

Macie jakieś propozycje na kolejne rozdziały?

Proszę, pozostaw po sobie komentarz, wystarczy nawet kropka :)

Buziaki. 

Miss Blueberry