Rozdział 42 - Lecz nogi, bo na głowę już za późno

 

Blondyna wróciła.

Blondyna wróciła.

Blondyna wróciła.

Od: Diego

Uważaj!

Odłożyłem telefon.

Spojrzałem w miejsce, gdzie powinna być patelnia z jajecznicą. Już jej tam nie było. Violetta zaczęła nakładać jajecznicę na nasze talerze. Uśmiechnąłem się na ten widok. Gdy odwróciła się w moją stronę, nawet na mnie nie patrząc podeszła do zlewu, gdzie odłożyła naczynie. Położyłem dłonie na zlewozmywaku i w ten sposób Violetta nie miała gdzie się ruszyć. Położyłem swoją głowę na jej ramieniu, a następnie przejechałem nosem po jej szyi, która pachniała malinami. Dotknąłem swoimi ustami jej szyi i poczułem jak dziewczyna się wzdrygnęła na ten gest. Uśmiechnąłem się do siebie.

- Wszystko w porządku?

- Tak – wyszeptała, a po chwili przeczyściła swoje gardło i powtórzyła swoje słowa.

- Jak się czujesz? – zapytałem dziewczynę.

- Dobrze…

Odwróciłem ją w swoją stronę.

- Żałujesz?

- Tak…

Spojrzałem na nią. Wstrzymałem oddech.

- A więc… - odchrząknąłem – A-okej… - powiedziałem odwracając od niej wzrok – Wiedziałem, że nie powinienem tego robić… Niepotrzebnie to wszystko robiliśmy, przepraszam… Mogłoby to wyglądać inaczej…

- Daj mi dokończyć. Żałuję, że wczoraj piłam i wzięłam narkotyki z tym blondynem… - powiedziała i objęła mnie, zawieszając ręce na szyję – Cieszę się z końca naszego wczorajszego wieczoru. Kocham Cię.

- Ja ciebie też. Zjemy? – zapytałem.

- Chodźmy – powiedziała.

Usiedliśmy przy stole. Zaczęliśmy jeść posiłek. Cały czas obserwowaliśmy się. Nic niewinne spojrzenia, a były nasiąkłe miłością.

Po skończeniu naszego jedzenia zaczęliśmy sprzątać ze stołu.

- Zostajemy tutaj jeszcze czy raczej wolisz wrócić do rodziców? – zapytałem, kładąc szmatkę na blat i zacząłem wycierać stół.

- Ja bym jeszcze z tobą chciała zostać i się poprzytulać – powiedziała brązowooka i spuściła głowę w dół.

Serio?

Ona chce się ze mną poprzytulać?

Zacząłem się śmiać.

- Co? – zapytała dziewczyna.

Okrążyła stół i podeszła do mnie zdziwiona.

- O co ci chodzi? – zapytała ponownie, przybliżając się do mnie – Ej! Odpowiedz mi!

- Serio? – powiedziałem przez śmiech – Ty chcesz się poprzytulać?

- No i co w tym takiego śmiesznego?

- Mała dziewczynka?

- Nie, od wczoraj prawdziwa kobieta – powiedziała poważnie. Wyciągnąłem w jej stronę ręce i zacząłem się do niej przybliżać – Nie mam z tym problemu, czy możesz mnie odwieźć do domu? – powiedziała odsuwając się.

- Ale chciałaś się poprzytulać.

- Ode chciało mi się, jak tylko spojrzałam na ciebie i twoją reakcję na moje słowa. Będziesz taki łaskawy i odwieziesz mnie do domu czy mam wracać na własnych nogach?

- Nie, nie, nie. Teraz się poprzytulamy – oznajmiłem i podbiegłem do niej łapiąc w ramiona – Kochasz mnie, prawda?

- Nie.

- Ja ciebie te… Czekaj, co?

- Nie, nie kocham cię.

- Ale teraz mnie kochasz, co? – zapytałem i upadliśmy na podłogę w kuchni. Dziewczyna się wierciła pode mną.

- Pieprz się.

- Och… Jakie nieładne słownictwo z ust takiej młodej panienki. Należy Ci się kara – powiedziałem i wgryzłem się w jej szyję.

- A spróbuj tylko mnie… - nie dokończyła, bo przerwała sobie kolejnymi słowami – Jak miło – wyszeptała i pociągnęła za moje włosy, a następnie westchnęła.

Opuściłem jej szyję dopiero po bardzo długiej chwili.

- I co? Będziesz dalej się tak odzywała? – zapytałem podnosząc jedną brew

Dziewczyna pokazała mi środkowy palec.

- Za takie znaki też będę karał – powiedziałem i dmuchnąłem w czerwony ślad na jej szyi.

- A jak ty zachowujesz się jeszcze gorzej, to ja cię nie karam.

- Ależ możesz, ja panience nie zabraniam. Jestem nawet za tym, żeby usunąć ze słownika takie i inne wyrazy. Za każdym razem możemy siebie karać za takie słownictwo.

- Chyba cię boli.

- Ja czuję się wręcz cudownie – powiedziałem i ułożyłem się na niej wygodniej.

- Lecz nogi, bo na głowę już za późno.

- Tak, wiem. Moja głowa jest zapełniona imieniem Violetta.

- Wiesz co… - zaczęła dziewczyna - Kocham Cię, ale mnie wypuść.

- A co, ciężko ci?

- Tak! Jesteś taki gruby, że nie mam już siły.

- To są same mięśnie – powiedziałem i chwyciłem jej rękę, by dotknęła mojego brzucha.

- Dobra, dobra – powiedziała śmiejąc się – Mów sobie, co tam se chcesz.

- Ha ha. A wiesz co jest we mnie najsilniejsze?

- Tak, wiem. Wczoraj się dowiedziałam co ukrywasz – powiedziała i uśmiechnęła się odwracając wzrok.

- Nie, to nie to. Najsilniejsza we mnie jest miłość do ciebie.

- Nawet nie wiesz, jak bardzo cię kocham!

- A ja kocham ciebie – powiedziałem posyłając jej uśmiech – Zawsze będziesz w moim sercu – powiedziałem łapiąc jej dłoń i położyłem ją w miejscu, gdzie bije moje serce – Ponieważ jesteś najważniejszą osobą w moim marnym i nic nie wartym życiu. Jesteś moją muzą – powiedziałem i zamknąłem oczy – Nie wiem jak możesz mnie kochać…

- Kocham Cię za to, że jesteś – powiedziała.

Podeszła do mnie i się przytuliła. 

Po chwili napadły mnie myśli.

Cholera!

Blondyna wróciła!

♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫

Hejka!

Wróciłam!

Nie było mnie dokładnie dwa tygodnie, za co przepraszam...

Chyba wena zaczyna powracać, co nie?

Cały czas męczyłam się, by cokolwiek napisać i ten rozdział pisałam po kilka razy, aż w końcu coś nagle do mnie przyfrunęło i mam nadzieję, że zostanie na dłużej :)

Wiem, wiem... strasznie dużo słodyczy u Leonetty, ale niedługo to się zmieni (ha ha).

Wiecie już, kim jest blondi?

Podpowiedź: ma blond włosy. 

Ha ha, taki nieśmieszny żart!

Proszę, pozostaw po sobie komentarz, nawet w postaci kropki :)

Za wszelkie błędy przepraszam...

Buziaki

Miss Blueberry