Rozdział 55 - Krew

Naty

- No dobra dobra, ale gdzie jest Violetta? – zapytałam.

- Leon ją zabrał – odpowiedziała Francesca rozprostowując nogi.

- Idziemy do chłopaków? – zapytałam. Dziewczyny przytaknęły.

Wstałyśmy z ławki. Ruszyłyśmy do chłopaków. Oni widząc nas nagle ucichli. Usiadłam na kolanach mojego chłopaka i zdjęłam mu czapeczkę. Maxi się na mnie dziwnie spojrzał i zapytał o co chodzi. Zapytałam go, czy nie widział Violetty, na co on odpowiedział, że poszła z Leonem na drugą część łodzi. Po chwili dodał, że Leon zabrał aparat i pewnie robi jej zdjęcia. Jęknęłam. Nagle wpadłam na pomysł.

- Chodźmy ich podejrzeć – dziewczyny zachichotały.

- Ale później będzie na ciebie – powiedział Diego i podnieśliśmy się.

Bezszelestnie przeszliśmy na drugą część statku. Przyjrzałam się dokładnie, a następnie się odezwałam.

- I co mówisz, że tutaj jest Leon i Violetta? Halo – zaczęłam machać – Leon? Violetta?

- Przecież tutaj byli – zaczął się tłumaczyć mój chłopak – A zresztą co to za różnica?

- Ciekawe… - powiedziałam sarkastycznie – A dla ciebie nie byłoby różnicy, gdybym z tobą właśnie zerwała, no nie? – zapytałam złośliwie.

- Natalia… - jęknął chłopak.

- Skoro nie ma ich tutaj, ani tam, to co to oznacza? – zapytał Diego.

- Czekajcie – Camila kucnęła – To aparat Leona – stwierdziła.

- Ale cały obiektyw jest popękany – powiedział Diego.

- No najwidoczniej Leon go upuścił – Ludmiła skomentowała wypowiedź Diego.

W tym samym czasie Fran odwróciła się do barierki i oparła o nią tak, że stała do nas plecami. Po kilku sekundach się schyliła nadal trzymając barierkę. Momentalnie podszedł do niej Diego. Kucnął obok niej i złapał za rękę. Kazał jej się odsunąć, bo wypadnie. Dziewczyna nadal zostawała w tej samej pozycji tak, jakby te słowa do niej w ogóle nie dotarły. Przysunęłam się do niej i delikatnie wychyliłam. Żołądek mi podszedł do gardła, gdy zobaczyłam...

- Krew – szepnęła Francesca.

Nienawidzę takiego widoku, mimo iż jest to tylko kilka kropelek momentalnie się podniosłam i przylgnęłam do Maxiego. Starałam się wymazać ten widok z pamięci. Chłopak zabrał mnie kilka kroków dalej. Zaczęłam głęboko oddychać.

- Pewnie wypadli ze statku – ledwo dotarł do mnie głos Diego.

- Tak na pewno Leon wypadł z łódki, bo się potknął – prychnęła Ludmiła wymachując rękami na różne strony. Zawsze tak robi, gdy się denerwuje – Wiesz Diego, ty lepiej się puknij w głowę, bo wydaje mi się, że Leon chyba ma celującą z pływania. Czyż nie?

- Ale jest jeszcze Violetta. Przecież ona i woda, to jak ty i naprawa samochodu – dociął jej chłopak.

- Przecież wiesz, że nie umiem naprawić samochodu, a poza tym… - przerwał jej.

- No właśnie, a Violetta nie umie pływać, więc Leon wskoczył za nią. Kretynka… - szepnął chłopak do siebie.

- Powtórz to, a powyrywam ci wszystkie włosy z głowy - warknęła dziewczyna.

Maxi podszedł do nich, wcześniej zostawiając mnie na ławce. Obserwowałam całą sytuację. Mój chłopak dotknął ramienia Lu.

- Auć parzy – zaśmiał się razem z Diego. Zakryłam usta ręką, żeby się nie roześmiać.

- Wiecie co chłopaki róbcie, co chcecie – Ludmiła usiadła obok mnie na ławce i wyciągnęła pilniczek ze swojej torby.

- Oj no nie gniewaj się – zaczął Diego – Wiesz, że to na żarty – Ludmiła westchnęła.

- To co zrobimy?

- Pewnie ich wywaliło gdzieś.

- Ale gdzie? Wiesz ile jest takich wysp? – zapytałam zagryzając wargę – Jakbyś nie wiedziała to jest morze. Mogło ich wywalić na wyspę Kefalonia, albo inną cholerę.

♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫

Następnego dnia

Violetta

Przecknęłam się. Leżałam na piasku. Powoli ruszyłam głową, a następnie się uniosłam tak, że siedziałam. Co to jest?! Gdzie ja jestem?! Czyli to, co się stało wczoraj wieczorem to nie był sen?!

- Nie, nie, nie – szeptałam rozhisteryzowana.

Ale zaraz gdzie Leon? Wstałam i rozejrzałam się po plaży. Podniosłam rękę, żeby wsunąć ją we włosy, ale zauważyłam rozcięcie wzdłuż przedramienia. Rana na szczęście nie była głęboka i już zaczęła się goić. Nigdzie nie widziałam mojego chłopaka. Zaczęłam panikować. W moich oczach stanęły łzy.

- Mam nadzieję, że Leon jest cały i zdrowy – szepnęłam.

Świetnie! Gadam sama do siebie! Zwariuję wcześniej niż to przewidywałam. Przechodząc obok skał zauważyłam skrawek ubrania. Powoli i niepewnie małymi krokami podeszłam, ponieważ nie wiedziałam co mnie tam czeka. Gdy ujrzałam Leona odetchnęłam z ulgą. Czym prędzej podbiegłam do chłopaka. Nie ruszał się. Przyłożyłam dwa palce z boku jego szyi, tuż pod żuchwą. Zaczęłam liczyć czas. Na szczęście wyczułam puls. Delikatnie go szturchnęłam. Nie reagował. Już miałam mu przyłożyć w policzek, gdy nagle otworzył oczy i zaczął kasłać. Popłakałam się. Leon powoli się podniósł. Przysunęłam się do niego i zaczęłam obcałowywać całą jego twarz, nie mogąc przestać płakać. Szeptałam mu co pocałunek, jak bardzo go kocham. Chłopak ciężko i nierównomiernie oddychał. Po kilku chwilach jego oddech się unormował. Zamknęłam oczy, ścierając dłońmi słone krople z moich policzków. Nie odważyłam się odezwać ani słowem. Mimo trzęsących nóg wstałam, ale po chwili i tak upadłam na kolana. Leon siedział i wpatrywał się w jedno miejsce, myślał. Chyba do niego docierało to, co dotarło do mnie kilka minut wcześniej. Nie wiem, co my teraz zrobimy. Wywaliło nas morze, nawet nie wiem, gdzie jesteśmy. To nie ważne… Ważne jest to, że żyjemy oraz jesteśmy cali i zdrowi.  

- Boję się… - szepnęłam.

♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫

Hej!

Podoba się?

Ach, ale ta Grecja jest piękna...

Przyjmijmy, że są jeszcze bezludne Greckie wysepki, okej?

Jakieś pomysły, co mogliby jeść na takiej bezludnej wyspie?

Przynajmniej żyją.

No chyba, że… hihi…

W następnym tygodniu rozdział się nie pojawi, ponieważ wyjeżdżam w tym tygodniu :)

Proszę, zostaw po sobie ślad w postaci komentarza. Każdy komentarz to dla mnie ogromna motywacja.

Buziaki
Miss Blueberry