One shot - Tylko on mi w głowie cz.2

Następnego dnia

Rehabilitant mnie przebadał. Teraz czekałam tylko na wyrok. Mężczyzna spojrzał na mnie. Pokręcił głową.

- Nie proszę. Niech mi pan powie, że da się coś zrobić, bym mogła stanąć na nogach. Zrobię wszystko – ostatnie zdanie wyszeptałam, a po moich policzkach spłynęły słone łzy bólu i rozpaczy. Nie będę chodzić… Nie będę chodzić…

- Przykro mi… Nie da się nic zrobić, by mogła pani chodzić. Zostaje tylko wózek.

- Błagam – szepnęłam krztusząc się łzami – Niech mi pan pomoże…

- Nie! – krzyknęłam otwierając oczy. To tylko sen… To tylko sen… błagam niech ktoś mi powie, że będę jeszcze chodziła…

 ~ ~ ♥ ~ ~

4 dni później

Violetta

Dzisiaj mnie wypisali mnie ze szpitala. Nie mogę chodzić… chyba, że o kulach, ale to nie jest to samo. Lecę samolotem z rodzicami do domu. Rodzice załatwili mi już rehabilitację w najlepszej klinice.

 ~ ~ ♥ ~ ~

3 godziny później

Dom

- Violetta masz już dzisiaj wizytę z rehabilitantem – powiedziała mama siadając obok mnie na kanapie.

- O której? – zapytałam odkładając książkę.

- Szesnastej. Zawiozę cię. Chcesz coś do picia?

- Byłabym wdzięczna za herbatę z cytryną i może jakieś małe ciasteczko?
- Już się robi córciu.

 ~ ~ ♥ ~ ~

15⁴⁷

Siedzimy już w samochodzie mamy i jedziemy do kliniki. Jadąc patrzyłam się na widoki za szybą. W pewnym momencie auto się zatrzymało, a ja ujrzałam ogromny budynek. Mama otworzyła mi drzwi i pomogła wysiąść z samochodu, a następnie podała mi kule. Ruszyłyśmy w stronę budynku. W recepcji dowiedziałyśmy się, że musimy  iść do Sali 207, gdzie będzie na mnie czekał rehabilitant. Ruszyłyśmy małym krokami, które sprawiały mi przeokropny ból. Doszłyśmy do sali. Moja mama zapukała do drzwi. Po pozwoleniu na wejście weszłam sama, wcześniej umawiając się z rodzicielką, że zadzwonię do niej, gdy wyjdę z budynku. Moim oczom ukazał się szatyn z zielonymi oczami.

- Zapraszam – powiedział i wskazał na miejsce przed jego biurkiem – Dzień dobry.

- Dzień dobry – odpowiedziałam i posłusznie usiadłam, a mężczyzna wstał i stanął centralnie przede mną – Nazywam się Leon Verdas.

- Miło mi jestem Violetta Castillo – wyciągnęłam w jego stronę rękę, którą pocałował.

- Czy… - przerwałam mężczyźnie.

- Przepraszam, że wchodzę panu w zdanie, ale niech pan mi powie prawdę… - wzięłam wdech – Nie stanę już na nogach, prawda? – zapytałam. Mężczyzna spojrzał na mnie i odezwał się. W mojej głowie cały czas słyszałam ten denerwujący wysoki głosik, który mówił: Prawda… Prawda… Prawda…

- Będę pani rehabilitantem od dzisiaj, aż do naszego sukcesu. Będzie pani chodziła o własnych nogach.

- Dużo o panu słyszałam… Pomógł pan wielu osobom.

- Nie mówmy o tym... Teraz najważniejsza jest pani i doprowadzenie do tego, by mogła pani stać o własnych siłach. Mamy parę kwestii do omówienia (…) i to już ostatnia rzecz jaką chciałem z panią omówić. Dziękuję.

- To ja bardzo dziękuję – wstałam powoli z miejsca i ruszyłam w stronę drzwi o kulach.

- Odprowadzę panią chociaż do wyjścia – kiwnęłam głową. Wysłałam mamie wiadomość, żeby już przyjechała. Powoli szliśmy w ciszy.

- Czy wie pan… – zaczęłam, lecz mężczyzna mi przerwał.

- Czy możemy przejść na „Ty” głupio się czuję, gdy mówi pani do mnie pan. Nie jestem taki stary jeszcze. To jak?

- Violetta – wyciągnęłam w jego stronę rękę, którą uścisnął.

- Leon – powiedział z uśmiechem.

- Czy wie pan… yyy… znaczy czy wiesz ile może potrwać moja rehabilitacja?

- Jeżeli będziesz się starać to… na nogach staniesz od siedmiu może do dziewięciu miesięcy.

- Tak długo? – zapytałam łamiącym głosem.

- Przykro mi... – powiedział otwierając mi drzwi samochodowe – Dzień dobry pani Castillo.

- Dzień dobry Leonie.

- Do zobaczenia Violetto… Do widzenia pani Castillo.

- Do widzenia Leonie.

- Do zobaczenia… - powiedziałam, mężczyzna zamknął drzwi.

Odwróciłam głowę w stronę mojej mamy.

- Skąd znasz Leona?

- Córciu ty już z nim na „ty”

- Zadałam pytanie – rodzicielka włączyła się do ruchu drogowego.

- Jego mama była moją przyjaciółką.

- Była?

- Ona wraz z jej mężem zginęli w wypadku… - przełknęłam głośno ślinę.

- Ile lat temu?

- Leon był dzień przed osiemnastymi urodzinami… był to 11 sierpnia…

- To okropne – szepnęłam.

- Minęło osiem lat… Leon już się pozbierał, ale i tak cierpi… tylko tego nikomu nie pokazuje – głos uwiązł mi w gardle – Poprzez ten wypadek musiał szybko stać się dojrzałą emocjonalnie osobą.

Resztę drogi jechałyśmy w ciszy, która była nam potrzebna. Weszłam do domu. Znajdując się w moim starym pokoju położyłam się na łóżku i zamknęłam oczy rozkoszując się przyjemną ciszą, która była bardzo potrzebna. Informacje, które usłyszałam o leczeniu, a także o mężczyźnie zszokowały mnie.

- Violetta! Kolacja! – usłyszałam z dołu krzyk Olgi, naszej gosposi.

  ~ ~ ♥ ~ ~

4 tygodnie później

Leon

- To będzie na dzisiaj ostatnie ćwiczenie…

- Ale ja już nie mam siły – narzekała dziewczyna.

- Violetta – spojrzałem na nią groźnie – obiecałaś mi coś.

- Ale ja już jestem zmęczona – powiedziała.

- Obiecałaś nie zrzędzić mimo zmęczenia – zmroziłem ją wzrokiem.

- Ale ostatnie ćwiczenie na dzisiaj? – zapytała, na co kiwnąłem głową – No dobra – powiedziała zmotywowana.

  ~ ~ ♥ ~ ~

20 minut później

- Zmęczona? – zapytałem.

- Bardzo… Pracowaliśmy ponad – dziewczyna spojrzała na zegarek wiszący na ścianie – półtorej godziny.

- Masz – podałem dziewczynie butelkę, którą niepewnie przyjęła – Spokojnie to tylko woda – powiedziałem, gdy odkręcała powoli nakrętkę od butelki. Uśmiechnęła się do mnie.

- Żartowałam przecież nie otrułbyś mnie.

- Jesteś pewna? – zapytałem unosząc jedną brew. Spojrzała na mnie zdziwiona – Nie mówiłem serio.

- Nie będziemy mogli się spotkać przez miesiąc.

- Dlaczego?

- Bo moich rodzicieli nie będzie w domu, ponieważ moja rodzicielka ma pokaz mody i ojciec musi jechać z nią.

- Ale jeżeli teraz przerwiemy rehabilitację to będziemy musieli nadrabiać ten miesiąc od nowa.

- Wiem, niestety to wiem.

- Nikt nie będzie mógł Cię przywozić do mnie?

- Nikt nie będzie mógł, a ja potrzebuję pomocy przy wchodzeniu po schodach, bo zejść po schodach daję radę, ale wejść to już katorga.

- Mam taką propozycję, ale się pewnie na nią nie zgodzisz…- dziewczyna chyba przeczytała mi w myślach, bo od razu zaczęła protestować.

- Nie Leon, nie zgadzam się…

- Ale Violetta byłoby Ci łatwiej, jakbyś zamieszkała na ten miesiąc u mnie, a ja nie musiałbym przyjeżdżać do kliniki tylko rehabilitowałbym Cię w domu.

- Sama nie wiem… Zadzwonię do Ciebie wieczorem i dam Ci odpowiedź. Dobra?

- Okej – powiedziałem odprowadzając dziewczynę jak zawsze do auta jej mamy – Do usłyszenia WIECZOREM – powiedziałem podkreślając ostatnie słowo.

  ~ ~ ♥ ~ ~

20³⁷

Violetta

Zadzwonić, czy nie? Ugh! Biorę telefon do ręki i wybieram numer do Leona. Po usłyszeniu jego głosu od razu żałuję swoich czynów.

- Halo? Violetta?

Ups… No i po co zadzwoniłam, to już nie pamiętam.

~ ~ ♥ ~ ~

                                                                                                        

Siemka!

Naszła mnie wena i powstała kolejna część one shot'a.

Czy jest dobry?

Nie wiem, ale mam nadzieję, że w jakimś stopniu nadaje się do przeczytania.
Jak myślicie wytwarza się pomiędzy nimi chemia?

Ocenę pozostawiam wam.
Do następnej części one shot'a, albo do kolejnego rozdziału.

Buziaki.

Miss Blueberry