Rozdział 51 - Czym jesteśmy?

- O nie… - jęknęłam. W moich oczach pojawiły się ogromne łzy, a w gardle stanęła ogromna gula. Ukryłam twarz w rękach i pozwoliłam moim emocjom przejąć kontrolę…

Nie żyje.

Nie, nie, nie! To nie tak miało być! Dlaczego…  Jaka ja byłam głupia. Jak mogłam nie zauważyć, że Leon to zrobił specjalnie. Przecież za każdym razem, gdy mówił mi, że mnie kocha, widziałam te iskierki w jego zielonych oczach. Proszę, niech to będzie tylko głupi sen, z którego zaraz się obudzę… Spóźniłam się… Nie zdążyłam powiedzieć mu jak bardzo go kocham… Dlaczego moje życie musi być takie okropne? Wszystko co robię jest źle, źle, źle…
- Violetta… - usłyszałam szept za moimi plecami.

Moje serce zatrzymało swój rytm. Otworzyłam szeroko oczy, odwróciłam się do chłopaka i ze łzami w oczach podbiegłam do niego i się w niego wtuliłam.

- Żyjesz… - szepnęłam wtulając swoją twarz z jego koszulkę.

Co za ulga… To cudowne uczucie móc być w jego ramionach ponownie. Zaplątałam swoje ręce wokół jego bioder tak, jakbym nigdy więcej miała go nie wypuścić. Nareszcie czuję spokój…

- Przepraszam… - powiedział, nadal trzymając mnie w uścisku. Swoją rękę położył na mojej głowie i zaczął powoli, spokojnie głaskać – Wybacz, ja… Myślałem, że przez to mnie znienawidzisz i znajdziesz sobie kogoś o wiele lepszego ode mnie, tego chłopaka, który cię skrzywdził. Nie myślałem, że przez ten ostatni miesiąc będziesz to aż tak bardzo przeżywać… Wybacz mi…

- Ćsi… - położyłam mu palec wskazujący na ustach – Przeżywałam to bardzo, ponieważ moje serce bez ciebie nie potrafi pracować. Zbyt mocno cię kocham, żeby zapomnieć.

Stanęłam na palcach i z łezkami w oczach posłałam mu delikatny uśmiech. Dotknęłam swoimi wargami jego i położyłam swoją dłoń na jego policzku.

- Nic się nie stało… Tylko nie kłam już więcej.

- Musimy porozmawiać.

- Nie trzeba…

- Chcę ci wszystko wyjaśnić.

Usiedliśmy. Ja na krześle, on na łóżku. Cały czas trzymaliśmy się za ręce, jakby zależało od tego istnienie świata. Patrzyłam wciąż na niego, wręcz nie mogłam od niego oderwać wzroku. Chłopak spojrzał w moje brązowe oczy i posłał mi delikatny uśmiech, po czym ścisnął moją rękę jeszcze mocniej.

- A więc od czego by tutaj zacząć…

- Od początku.

- No więc urodziłem się w… - przerwałam mu.

- Ale śmieszne, ha ha ha…

- No dobra, dobra. Odkąd zaczęliśmy ze sobą chodzić, ja myślałem tylko o jednym i tym samym. Bardzo nie chciałem, żebyś cierpiała przeze mnie, bo jesteś dla mnie bardzo ważną osobą… Ty byłaś taka radosna, a gdy dowiedziałaś się o chorobie, próbowałaś wyciągnąć mnie z tego dołka. Nawet trochę ci się udało. Zacząłem się leczyć, ale to nic nie daje. Stwierdziłem, że jeżeli z tobą zerwę, to nie będziesz z tym związana. Niestety nie przewidziałem tego, że spędzimy razem noc. Po pewnym czasie stwierdziłem, że to nawet dobrze, bo znienawidzisz mnie za to, że cię ‘‘przeleciałem” od razu mówię, nie przeleciałem cię, my się kochaliśmy. Za wszystko żałuję tak bardzo… Wszystko, co powiedziałem było ogromnym kłamstwem…

- Wszystko rozumiem, ale teraz potrzebuję, żebyś mnie przytulił i to bardzo mocno.

Nie trzeba było powtarzać drugi raz, ponieważ Leon przyciągnął mnie do siebie i bardzo mocno przytulił, a swój nos, co wydawało mi się dziwne, zatopił w moich włosach. Czy on wącha moje włosy? Nie ważne… Ważne jest teraz to, że jesteśmy razem. Mam możliwość przytulenia go i kochania tak mocno, jak tylko jest to możliwe.

- Nie rób mi tego nigdy więcej -wyszeptałam podczas bawienia się jego włosami na głowie.

- Obiecuję…

Odsunęłam się od niego tylko po to, żeby ponownie zderzyć nasze usta w pocałunku pełnym emocji. Nawet nie wiem kiedy, ale po moich policzkach zaczęły toczyć się łzy. Łzy szczęścia? Możliwe.

- Czym jesteśmy? – zapytałam po odsunięciu się od chłopaka. Ten niepewnie spojrzał w moje oczy.

- Chcesz do mnie wrócić? Czy zasługuję na ciebie ponownie? Chcesz?

Czy chcę? Czy ja naprawdę tego chcę?

♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫

Hejka!

I jak rozdział? 

Nudy, nudy, nudy... Wiem...

Tak, tak... Poszedł sobie na spacerek 😁 Zadowolone?

Nie wiem co jeszcze mogę napisać... 

A! Droga To nie ja - moja menadżerko... Jakiś plan?

Buziaki

Miss Blueberry