Rozdział 18 - Ta lafirynda

Violetta

Przebudziłam się. Nade mną pochylał się Leon. Odsunęłam się od niego.

- Violetta nie wracaj do przeszłości, proszę cię – szepnął dotykając mojego czoła – temperatura ci się znowu podnosi.

- Nie wiem Leo – zaczęłam, lecz mi przerwał.

- Nie Leo.

- Nie wiem, może ze mną jest coś nie tak? Jestem jakaś inna? No odpowiedz.

- Violetta – westchnął – Nie patrz na to co było i będzie. Patrz na to co teraz – powiedział biorąc mnie na kolana. Wziął koc i mnie nim opatulił.

- Kocham Cię – szepnęłam, a na moim policzku pojawiła się łezka.

- Violu – nie ścierałam łzy, pozwoliłam jej swobodnie spłynąć po policzku – Spójrz na mnie – podniosłam głowę – Kocham patrzeć w twoje oczy, kocham twój uśmiech… Kocham patrzeć, jak jesteś szczęśliwa. Kocham Cię i nie zapominaj o tym, nawet jeśli będziesz mnie nienawidziła Kocham Cię – położył mnie na łóżku.

Pochylił się nade mną. Pocałował moje czoło, później policzki, nos, a na samym końcu złączyliśmy nasze wargi. Niestety chwila tylko dla nas trwała bardzo krótko, ponieważ do pokoju wparował tata Leona razem z żoną. Gdy nas zobaczyli momentalnie wyszli z pokoju, a ja tylko przytuliłam chłopaka tak, że musiał się położyć obok mnie. Złączyliśmy nasze ręce. Do pokoju ktoś zapukał. W tym samym momencie powiedzieliśmy „Proszę”. Leon się podniósł. Do apartamentu powoli i niepewnie weszli rodzice chłopaka. Widać po nich, że są speszeni.

- No jak syn ma zamiar tak synową wyleczyć, to ja nie mam nic przeciwko… - mężczyzna przerwał kobiecie.

- Emma – skarcił rodzicielkę mojego chłopaka.

- Nie ważne… Idziemy na kolację, a wy idziecie? – na słowo kolacja zrobiło mi się niedobrze i zakryłam usta ręką – Przepraszam Vilu. Nie chciałam – powiedziała kobieta podchodząc do nas. Usiadła na łóżku. Chciałam się podnieść,  lecz kobieta powiedziała bym leżała. Dotknęła mojego czoła – Temperatura daje swoje, ale zjeść cokolwiek musisz – spojrzałam na Leona, który rozmawiał ze swoim ojcem – Halo – rodzicielka chłopaka zaczęła machać mi ręką przed twarzą – Musisz zjeść, nawet z przymusu – kiwnęłam głową, że rozumiem.

- Leon – chłopak spojrzał na mnie – Idź na kolacje, a ja zostanę tutaj.

- Ale – przerwałam mu.

- Idź – powiedziałam zamykając oczy. Wszyscy wyszli z apartamenciku.

Sprawdziłam godzinę w moim telefonie 18³⁵ . Powoli podniosłam się i wzięłam odpowiednie leki, które leżały na szafeczce. Położyłam się z powrotem.

♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫

Półtorej godziny później

Od czterdziestu minut nie śpię, a Leona jak nie było, tak nie ma. Zaczynam się tym przejmować. Podniosłam się i założyłam na siebie urania. Podeszłam do aneksu kuchennego i wlałam do szklanki wodę, którą wypiłam. Podeszłam do drzwi, które otworzyłam i wyszłam na korytarz. Zamknęłam drzwi. Ruszyłam w poszukiwaniu Leona. W połowie korytarza zatrzymała mnie moja mama.

- Violetta do łóżka. Nie będziesz mi łaziła z temperaturą. Jadłaś coś? – pokiwałam przecząco głową – Zamówię ci coś do pokoju. Właściwie to po co wyszłaś z łóżka?

- Leon nie przychodzi, a już półtorej godziny minęło.

- Jak znajdziesz Leona masz wracać do łóżka. Rozumiesz?

- Tak.

- Leć.

Ruszyłam dalej korytarzem. Na dole ujrzałam Leona. Stanęłam za ścianą i obserwowałam go. Rozmawiał z jakąś dziewczyną. Troszeczkę się zdenerwowałam. Podejść, czy nie podejść? Chrzanię, to mój chłopak. Wyszłam zza ściany i podeszłam do roześmianej dwójki siedzącej na kanapie. Jeszcze byli blisko siebie. O nie! Tego już tej zołzie nie podaruję! Podeszłam do nich. Leon był tak zajęty rozmową, że mnie nie zauważył. Odchrząknęłam. Łaskawiec spojrzał na mnie. Och dzięki ci panie Verdas! Podeszłam bliżej i usiadłam Leonowi na kolanach. Spojrzał na mnie zdziwiony. Musnęłam jego usta i przejechałam nosem po jego policzku, po czym jeszcze raz dałam mu buziaka. Niech ta lafirynda wie, że Leon jest mój. Spojrzałam na dziewczynę. No nie…

- Camila – zaczęłam piszczeć i rzuciłam się na nią.

- Vils – uściskałyśmy się.

- Co ty tutaj robisz? – zapytałyśmy się w tym samym momencie.

- No ja z Leonem – zaczęłam siadając Leonowi na kolana – jesteśmy z rodzicami na wyjeździe pół prywatnym, pół służbowym. A ty?

- Ja mieszkam w tym mieście – powiedziała – Ale rodzice mają zamiar wrócić do Buenos Aires. Wiesz co…

- No mów.

- Jak do nas podchodziłaś, to widać było, że jesteś bardzo, ale to bardzo zazdrosna. Nie martw się mam chłopaka – kiwnęłam twierdząco głową i zamknęłam oczy. Oparłam się o Leona. Fajnie na noc nachodzi mi temperatura.

- Hej, co jest? – zapytała Camila.

- Nie nic, tylko mam temperaturę.

- Nie jadłaś, prawda? – zapytał Leon. Pokiwałam twierdząco głową – Przepraszamy cię, ale musimy się zbierać, bo ktoś się nie słucha moich i tej panienki tutaj rodziców.

- Jasne, rozumiem. To do zobaczenia.

- Cześć – powiedziałam.

- Pa – Leon wziął mnie na ręce. Zamknęłam oczy – O nie, nie będziemy spać. Teraz będziemy jeść – skrzywiłam się – Nie Violetta, jak nie będziesz jadła, to będzie gorzej.

Zabrał mnie do pokoju. Z kieszeni bluzy wyjęłam kartę do pokoju. Leon wniósł mnie do środka i położył, a ja wstałam i ruszyłam do łazienki. Zabrałam ze sobą piżamę. Gdy byłam już w toalecie zdjęłam z siebie ubrania i weszłam pod prysznic. Słyszałam, że do pokoju ktoś wszedł. Po kilku sekundach skapowałam się, że to moja mama. Wyszłam spod prysznica. Wytarłam się ręcznikiem i założyłam na siebie piżamkę. Wyszłam z zaparowanego pomieszczenia. Tak jak myślałam w apartamencie była moja mama, a obok niej stało zamówione jedzenie.

- Violetta igrasz sobie z chorobą. Już do łóżka – powiedziała klepiąc mnie w tyłek.

- Mamo! – pisnęłam.

- No tak, ciebie może tylko Leon klepać – zaśmiała się. Spojrzałam na chłopaka. Widać było, że nie wie co zrobić. Czy coś powiedzieć, czy wyjść. Nic. Tylko stał – Dobra ja idę, a ty masz zjeść. Leon – odwróciła się do chłopaka – Masz jej przypilnować, żeby coś zjadła. Bo jak nie… to…

- Tak tak – zachrypiałam – Będziesz go straszyć tak, jak mnie przed balem, że pofarbujesz mi włosy na zielono – syknęłam dotykając głowy. Znowu temperatura mi rośnie.

- Zjesz, leki i spać – powiedziała wychodząc – Cześć.

Położyłam się. Przykryłam się kołdrą i zamknęłam oczy.

- Ja idę spać – szepnęłam – Dobranoc Leon – chłopak podszedł do mojego łóżka i usiadł przy mnie. Dotknął mojego czoła – Jest mi strasznie zimno - Leon pochylił się nade mną.

- Ja cię zaraz rozgrzeję – pocałował mnie w nos – Jak nie zjesz, to siłą jedzenie w ciebie wcisnę.

- Jest mi nie dobrze. Ja nie chcę jeść – widziałam, że Leon się trochę zdenerwował. Podniósł się z łóżka. Po chwili podszedł z powrotem. Usiadł. Spojrzałam mu w oczy. Powoli oparłam się o ramę, ale dalej byłam przykryta kołdrą. Leon na kolanach trzymał talerz z jedzeniem.

- Nie chcesz jeść sama – powiedział zły na mnie – To ja cię nakarmię i nie ma ale. Rozumiesz?!

- Leon ja nie chcę – przykryłam się kołdrą po głowę.

- My się chyba nie rozumiemy. Ty się nie sprzeciwiasz, tylko otwierasz usta, a ja wkładam ci jedzenie.

- Leon – jęknęłam.

- Chcesz być chora, to sobie będziesz, ale w domu, tutaj masz jeść, a nie jęczeć – powiedział nakładając na widelec jedzenie – Już.

- To nie wygląda dobrze – powiedziała, zaciskając usta.

- Violetta to wygląda bardzo dobrze. Masz gorączkę i dla ciebie wszystko będzie na nie.

- Ale co to jest?

- Kurczak – pokiwałam przecząco głową – Violetta to jest chude mięso bogate w białko. Będziesz miała energię na zwalczenie choroby – otworzyłam niechętnie usta. Leon włożył mi do ust mięso. Spojrzał na mnie groźnie – Jedz – przełknęłam. Gdy Leon mnie nakarmił podał mi jeszcze jakąś ciecz. Z ociąganiem wzięłam szklankę. Spojrzałam powoli na chłopaka.

- Nie wypiję tego – Leon wstał wściekły.

- Chcesz być chora? Dobrze – zabrał swoją bluzę i wyszedł z pokoju.

- No po prostu… - zaschły mi usta. Napiłam się cieczy ze szklanki. Sok z marchwi. Dobry – Jestem głupia.

♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫

Jakiś czas później

Jest już po dwudziestej pierwszej, a Leona wcale nie ma. Podniosłam się i założyłam na siebie bluzę i wyszłam z pokoju. Postanowiłam zajrzeć do państwa Verdas. Zapukałam do pokoju. Po chwili otworzyła mi mama Leona i wpuściła mnie do środka.

- Violetta miałaś leżeć.

- Tak wiem, ale martwię się o Leona. Wyszedł godzinę temu i jeszcze nie wrócił. Obraził się na mnie za to, że nie chciałam nic wypić – kobieta dotknęła mojej głowy.

- Nie powinnaś wstawać igrasz sobie. Masz gorączkę. Idź się położyć.

- Nie… Najpierw muszę znaleźć Leona.

- Chodź za mną – pociągnęła mnie za rękę do jakiegoś pokoju.

Otworzyła drugie drzwi na lewo. W środku ujrzałam Leona siedział i wpatrywał się w okno.

- Siedzi tak już dobrą godzinę – szepnęła mi na ucho – Aż strach się odezwać…

Świetnie siedzi tu godzinę, a ja się zamartwiam. Jego mama zostawiła nas samych. Powoli do niego podeszłam. Kucnęłam przed nim. Dotknęłam jego kolana. Patrzył się dalej w okno. Dopiero po chwili zareagował. Spojrzał na mnie. Pochylił się i pocałował mnie w nos. Pociągnął mnie za ręce i wziął na kolana. Położyłam mu głowę na klatce piersiowej.  

♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫

Hejka,

Cały rozdział z perspektywy Violetty.

Wiem nudny, nudny i jeszcze raz nudny.

Mam zamiar rozkręcić to trochę, bo niedługo sama przy tym usnę.

Nie zanudzam.

Błędy sprawdzę później.
11 komentarzy = następny rozdział

Papa

Blueberry