Rozdział 11 - Przeleciałeś ją?

Następny dzień godzina 10³⁰

Violetta

Dzisiaj, ze względu na wczorajszy bal mamy zajęcia na godzinę 11⁰⁰. Idąc wolnym krokiem doszłam do szkoły o pół godziny wcześniej. Nikogo na razie nie było. Zamyślana o tym co stało się wczoraj podeszłam do szafki i wzięłam z niej potrzebne na lekcje książki. Zamknęłam szafkę i oparłam się o nią głową - szepnęłam sama do siebie:

- I coś ty narobiła głupia...

- Violetta

♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫

Leon

Przyszedłem do szkoły i ujrzałem Violettę.

- Violetta

- Leon?! Cześć, co tam?

- Co się stało?

- Nnic – plątał jej się język.

- Nie kłam.

- Ale ja nie kłamię, nic się nie stało.

- Violetta powiedz, co Cię dręczy.

- Daj Mi święty spokój!

Odwróciłem się i już miałem odejść.

- Nie... przepraszam Leon.... Ja nie chciałam. Wszystko jest w porządku - uśmiechnęła się do mnie delikatnie  - naprawdę.

Położyła ręce na moich ramionach i objęła mnie. Oddałem uścisk.

- Ale wiesz, że możesz zawsze do mnie przyjść? - kiwnęła głową, po czym spojrzała na niebieski zegarek, znajdujący się na jej prawym nadgarstku.

- Powinieneś odejść, jeśli nie chcesz, żeby nas złapali - powiedziała posyłając mi blady uśmiech.

- Violetta... - chciałem jej powiedzieć, żeby się tym nie przejmowała, lecz ona mi przerwała.

- Nic nie mów, ja odejdę... Cześć.

Odeszła na drugi koniec. Zadzwonił dzwonek. Szkoła momentalnie się zapełniła. Podszedłem do szafki po książki, a po drodze zobaczyłem elitę zbliżającą się w moją stronę.

- Cześć! - powiedziałem.

- Hej - odpowiedzieli.

- Powiesz jak z tą laską? - zapytał Alex.

- Chciałeś powiedzieć dziewczyną... A co miało być?

- Nie tak się pytam wiesz – powiedział sarkastycznie – Przeleciałeś ją?

- Leon masz czas? – przerwała Alexowi Ludmiła zabijając mnie swoim wzrokiem.

- A co?

- Musimy pogadać – pociągnęła mnie za rękę.

- Teraz?
- Tak. Zaraz wrócimy! - ruszyłem z dziewczyną.

- Leon masz mnie za idiotkę!? - zapytała szeptem. Schyliłem głowę i patrzyłem na nasze buty - Myślałam, że jesteś moim przyjacielem.

- Bo jestem!

- Jakbyś nim był, to nie okłamywałbyś mnie.

- Ludmiła...

- Myślałeś, że będziesz mnie okłamywać, a ja nie domyślę się, że to Vio... - zakryłem jej usta ręką.

- Skąd wiesz?

- Jak ty ją przedstawiłeś? A tak Alice May, czy jakoś tak. Szkoda, że słyszałam całą waszą rozmowę na schodach.

- Podsłuchiwałaś nas?! - krzyknąłem cicho, by nikt nie zwrócił na nas uwagi.

- Przechodziłam obok i usłyszałam fragment waszej rozmowy, poza tym Violetta nie miała na sobie maski.

- Świetnie idź z tym do elity i wszystko powiedz... – wskazałem ręką na drugą stronę korytarza, gdzie znajdował się Alex i Gery.

- Jakbyś nie wiedział przyjaciele tak nie robią... Kochasz ją - powiedziała z uśmiechem - Znam Cię nie od dziś, cieszę się i bardzo, że udało się kogoś pokochać.

- Ludmiła... Ja już nie potrafię kochać. Wiesz, że to przez tą... - przerwała mi.

- Skrzywdzisz ją i siebie.

- Słyszysz?! Ja już dawno nie umiem kochać!

- Nie twierdzisz, że to już czas zapomnieć? Leon... Zrobisz jak chcesz. A ona była tylko...

- Wracamy? - przerwałem jej. - Nie chcę wracać do tego co było, bo nie cofnę czasu i nie uda mi się naprawić tego głupiego błędu...

- Okej - odpowiedziała.

Po drodze uzgodniliśmy co powiemy elicie, jakby się pytali.

♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫

Lekcja matematyki.

- Dzień dobry!

- Dzień dobry!

- Wyciągamy kartki, kartkówka z ostatniej lekcji.

♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫

15 minut później.

- Jak będzie cicho, to sprawdzę te kartkówki na tej lekcji. A teraz jak zrobicie zadanie 7/135 to od czasu, kiedy sprawdzę możecie cicho rozmawiać. To kto przyjdzie do tablicy? Gery zapraszam.

- Ale lakier do paznokci mi się zarysuje - nauczycielka się na nią groźnie spojrzała.

- Do tablicy! - nie ruszyła się z miejsca - Zaraz wylądujesz u dyrektora! Słyszysz Huston? - Nie reagowała. Nauczycielka podeszła do drzwi i je otworzyła. - Zapraszam. pan dyrektor będzie bardzo szczęśliwy.

Dziewczyna prychnęła i wstała z miejsca, wychodząc z nauczycielką z sali, która powiedziała wcześniej, by ktoś poszedł do tablicy i to zrobił. Violetta już wstała z miejsca, lecz przerwałem to, wstając i podchodząc do tablicy.

- Jakiś problem? – zapytał reszty Diego.

Wszyscy wrócili do swoich czynności zadanie nie było dość skomplikowane, więc uporałem się z nim przed powrotem nauczycielki. Wróciłem do ławki. Wyjąłem oddzielną kartkę z zeszytu i napisałem na niej ,,do Violetty”  

Przeszedłem koło niej, podrzuciłem jej liścik i podszedłem do kosz wyrzucić "śmieci". Wracając z powrotem zabrałem od niej liścik, na którym było napisane:a

 

Reszta lekcji minęła szybko. Nauczycielka sprawdziła kartkówki, z której dostałem piątkę, a kobieta nie mogła wyjść z podziwu.

♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫

Cześć,

Zostawiam rozdział do oceny.

Może będzie się podobał.

I... to by było na tyle.

Miss