One shot - Tylko on mi w głowie cz.6 (ostatnia)

Jeżeli twierdzisz, że historia tej dwójki powinna skończyć się tak,

jak w piątej części, to pozostań przy niej 😊

Ostatnią część dedykuję wszystkim czytelnikom :)
WESOŁYCH ŚWIĄT

Już miałam wysiadać z samochodu, bo byłam pod domem, lecz…

- Oto komunikat sprzed chwili samolot lecący do Paryża lotem numer 379 wybuchł w powietrzu. Żaden człowiek nie przeżył.

(od autorki: A teraz zapraszam na ostatnią część J)

Słysząc te wiadomości w moich oczach stanęły łzy.

Co?

Zaczęłam głęboko i intensywnie oddychać. Nie nie i jesze raz nie! Błagam, błagam nie… Ruszyłam do naszego domu. Leon nie żyje… Boże… co ja teraz zrobię? Jak ja będę bez niego funkcjonować?

Weszłam do środka i ruszyłam do Leona pokoju. Z Leonem mieszkaliśmy w oddzielnych. Położyłam się na jego łóżku i zaczęłam płakać. Dlaczego? Dlaczego on? W czym zawinił? Może to ja zawiniłam? Jego całe łóżko pachnie jego perfumami. Przytuliłam się do granatowej poduszki. Po moim policzku spłynęła łza, która wchłonęła się w poduszkę. Za tą mokrą kroplą popłynęła kolejna i kolejna. Oddychałam ciężko.

- Dlaczego mi go zabrałeś? – zapytałam patrząc przez okno w niebo – Dlaczego? – szeptałam, a po moich policzkach toczyły się łzy, których nie mogłam powstrzymać.  Upiję się i podetnę sobie żyły, byśmy byli razem. Zeszłam na dół i podeszłam do barku z alkoholem.

 ~ ~ ♥ ~ ~

  

25 minut wcześniej

Leon

Stałem i czekałem na moją kolej. Trochę się zeszło, ale wreszcie nadeszła pora na mnie, kobieta siedząca i sprawdzająca mój paszport powiedziała:

- Ten paszport nie jest już ważny, przykro mi nie może pan lecieć.

- Ale…

- Niestety.

Odebrałem dokument i wyszedłem z kolejki, a następnie z lotniska. Zamówiłem taksówkę i podałem adres domu. Po dwudziestu minutach byłem na miejscu. Wszedłem do środka. To, co zobaczyłem w salonie zbiło mnie z nóg. Violetta siedziała na kanapie, a obok niej były dwie jeszcze pełne butelki alkoholu. Dziewczyna płakała. Już wzięła jedną i zaczęła odkorkowywać , lecz ja podbiegłem do niej i przytuliłem do siebie.

- Umarłam? – zapytała szeptem.

- Nie – dziewczyna zaczęła wyszarpywać się z mojego uścisku.

- Przecież samolot wybuchł – mówiła spanikowana, bijąc mnie w klatkę piersiową. W pewnym momencie wyrwała się z mojego uścisku i zaczęła chodzić spanikowana po, podkreślam naszym domu.

- Nie wpuścili mnie na pokład samolotu. Miałem nieaktualny paszport – Gdy wypowiedziałem te słowa, dziewczyna przerwała swoje krążenie po salonie – Uwierz mi – powiedziałem powoli podchodząc do niej – Violu ja żyję – powiedziałem przejeżdżając po jej brązowych włosach na głowie. Violetta rzuciła się na mnie z mocnym uściskiem i zaczęła obcałowywać mnie po całej twarzy, aż zakończyła na moich ustach. Objąłem ją jeszcze mocniej.

- Nigdy prze nigdy cię nigdzie nie puszczę. Nie będę ryzykować po raz drugi. Jesteś zbyt ważny dla mnie – powoli powiedziała, trzymając swoje ręce na mojej szyi. Wziąłem ją na ręce i zaniosłem do mojego pokoju. Tam posadziłem ją na łóżku i delikatnie pocałowałem, a następnie podniosłem się i podszedłem do szuflady. Wyjąłem z niej pierścionek zaręczynowy w małym bordowym pudełeczku.

- Miałem to zrobić w innym miejscu i mało być romantycznie, tak jak to tylko sobie wymarzyłaś, ale… - powoli otworzyłem pudełeczko i klęknąłem na jedno kolano – Czy uczynisz mi ten zaszczyt i zostaniesz moją żoną? – powoli, cały zestresowany zapytałem.

- Leon… Ja… Tak! – krzyknęła. Założyłem jej pierścionek na palec.

- Tak się cieszę - powiedziałem szczęśliwy.

- Ja też. Strasznie Cię kocham – szepnęła.

- Będziemy mieli gromadkę dzieci – powiedziałem okręcając ją wokół własnej osi.                                                                                                                                           

- Czemu zakończyłaś książkę w takim momencie? Co było dalej?– zapytała zdenerwowana Francesca odkładając moją książkę na bok. Obok niej siedziała Ludmiła także zła, że zakończyłam książkę w takim ważnym momencie.

- Dalej? – poczułam jak ręce Leona oplątują moją talię. Swoją głowę położył na moim ramieniu.

- Będą żyli długo i szczęśliwie – powiedzieliśmy razem z moim narzeczonym uśmiechając się do siebie.

 ~ ~ ♥ ~ ~

Hej,

Cieszycie się? Kilka osób chciało "dodatek", więc proszę bardzo :)

A teraz posypią się komentarze, że mogłam zostawić to w smutku…

Ale szczerze? To nie potrafiłam tego tak zostawić. 

Wszystko zostałoby pod znakiem zapytania i…

No właśnie „I”

I nie wiadomo by było, co stanie się dalej…
Jeszcze raz życzę Wam szczęścia i magicznego spędzenia świąt!

Uwaga!
Jeszcze mam informację o konkursie!
Wybaczcie, ale wyniki zostaną ogłoszone w poniedziałek - 26 grudnia

Pozdrawiam

Miss Blueberry