Rozdział 30 - Zielonooki

Końcówka poprzedniego rozdziału:

- Masz talent do odwracania kota ogonem – powiedziałam wycierając łzę śmiechu.

Odwróciłam się do niego plecami i ruszyłam pod salę lekcyjną. Co to miało znaczyć? To było dla mnie takie... takie niezrozumiałe. Nie wiem... może Leon przesyła mi jakieś znaki, których ja nie potrafię odczytać, bo nie mam do tego języka klucza? Weszłam do sali, w której było już kilka osób. Zajęłam miejsce obok Francesci. Ta tylko przywitała się ze mną uśmiechem i odwróciła wzrok w stronę okna. No tak... Fran czeka na śnieg (u mnie w opowiadani w Buenos Aires pada śnieg). Już za kilka dni ma padać. Mam nadzieję, że będzie taka śnieżyca, że nie będzie dojazdu do szkoły. Nie, że nie lubię się uczyć, ale po prostu przydała by mi się dłuższa przerwa, niż tylko weekend. Zadzwonił dzwonek na lekcję, a do klasy weszła nauczycielka. Po chwili ponownie drzwi od sali uchyliły się i do środka wpadł Diego razem z Leonem. Zielonooki spojrzał na mnie, a następnie przeniósł swój wzrok na nauczycielkę. Kobieta tylko pokręciła głową, a następnie kiwnęła chłopakom głową, by usiedli. Nasza nauczycielka od angielskiego zaczęła prowadzić lekcje. Nauczycielka zaczęła czytać nam po angielsku jakieś romansidło. Zamknęłam oczy i wyobraziłam sobie, jak jestem kochana przez osobę, która będzie zawsze przy mnie. Przez chwileczkę przez głowę przemknął mi zielonooki Leon Verdas. O matko! Czy ja właśnie pomyślałam o tym, czy Leon kiedykolwiek pokochałby mnie? Leon i uczucia? Czyż to nie brzmi dziwnie? Ale... Ale tak jest... Przecież Leon także musi mieć jakieś uczucia... Przecież Leon... Leon też potrafi kochać... Czy nikt tego nie potrafi ujrzeć? Dlaczego... Dlaczego tyle czasu zajęło mi ujrzenie tego? Leonowi chyba musiało być ciężko, czyżby on coś przed wszystkimi ukrywał? Coś się stało w jego przeszłości? Nie. Violetta, wychodzisz za daleko, przebrnęłaś już granicę. Powinnam pohamować się przy momencie, gdy zaczęłam myśleć, że mogę z zielonookim być w jakiejkolwiek bliższej relacji, niż teraz? O czym ja w ogóle myślę?! Przecież ja z Leonem nie jesteśmy w żadnej bliskiej relacji. To jest dziwne... ja mam już siedemnaście lat, nie miałam ani jednego chłopaka, nie płakałam po nocach ze złamanym sercem, nie potrafiłam nigdy znaleźć tego jedynego... Dopiero teraz zrozumiałam, że... O Boże! Ja... Ja jestem zakochana w Leonie. Czy to oznacza, że ta moja nienawiść do Leona była wciąż oczekiwaną miłością?

Kilka minut przed dzwonkiem na przerwę do klasy wpadło kilku chłopaków. Powiedzieli nauczycielce, że dyrekcja zaprasza wszystkich uczniów na salę gimnastyczną. Wszystkie rzeczy które ze sobą mieliśmy zostawiliśmy w klasie i pędem udaliśmy się na salę, z której wydobywały się dźwięki delikatnej muzyki walca. Co tym razem dyrektor wymyślił. Na sali ujrzałam tańczące pary z różnych klas. Dyrektor zapędził nas do tańca. Tańczyłam przez chwilę z Diego, który bardzo dobrze prowadził w tańcu. Po chwili partnerzy zmienili swoje partnerki. Nagle puścili wolnego i wszyscy tańczyli przytuleni do siebie. Zawiesiłam ręce na szyję mężczyzny, z którym teraz tańczyłam. Moim partnerem okazał się zielonooki szatyn Leon Verdas. Chłopak położył swoje ręce na mojej talii. Posłałam mu delikatny uśmiech. Chłopak wpatrywał się we mnie. Tańczyliśmy i tańczyliśmy, a muzyka, która leciała z głośników nie przycichała. W chwili, gdy moja skóra zetknęła się ze skórą Leona przeszedł mnie bardzo przyjemny dreszcz. Leon idealnie prowadził. Nikt na nas nie patrzył, a my to wykorzystywaliśmy i posyłaliśmy sobie uśmiechy. Przytuliłam się do Leona i nadal kołysałam się z nim w rytm muzyki. Gdy tak tańczyliśmy przypomniałam sobie o moich rozmyślaniach na lekcji angielskiego.

- Leon? – chłopak spojrzał na mnie pytającym wzrokiem.

- Tak? – wyszeptał także cicho, jak ja.

- Mam pytanie... – zaczęłam kładąc moją głowę na jego klatkę piersiową.

- Słucham – powiedział Leon całując mnie w głowę.

- Dlaczego my się tak kłócimy? – zapytałam spoglądając mu w oczy i dotknęłam swoim nosem jego nosa.

- Nie wiem... – powiedział pocierając swoim nosem o mój.

- Myślisz, że moglibyśmy zacząć wszystko od początku? – zapytałam niepewnie z delikatnym uśmiechem.

- Wiesz Violu...

- Tak? – zapytałam.

- Nie mógłbym być twoim przyjacielem – powiedział i jego twarz znajdowała się jeszcze bliżej mojej. Jego usta są takie... Jego usta wyglądają na takie samotne...

♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫

Hello!

Na początku przepraszam, że rozdział jest tak późno.

Miał być w piątek, ale miałam straszliwą gorączkę i ledwo kontaktowałam ze światem.

I jak rozdział?

Może być?

Mam nadzieję, że chociaż w jakimś stopniu wam się podoba 😀

Czy u was też napadało dużo śniegu, że był niemały problem?

Co do dziewczyn robiących składkę na okulary dla Leona:

Zebrałyście aż... 

10 złoty i 50 groszy teraz wystarczy tylko wybrać szkła i kolor okularów na chorobę:

1. Miłość
2. Nienawiść
3. Przyjaźń

Leon chyba coś przez nie ujrzy :) 

Proszę, pozostaw po sobie komentarz, nawet w postaci kropki :)

Pozdrawiam

Miss Blueberry