Rozdział 34 - Chłopakiem

Rozdział z dedykacją dla: 

Eva Eva, Positivamente Fresa Loco, Afrodytka, Lady Fabulous

- Leon? – wyszłam z ukrycia – Leon, to prawda? – zapytałam załamana.

Leon… On ma raka? To tylko kolejny sen… Nie, to jest koszmar! Leon… Leon przecież jest zdrowy, a to wszystko jest tylko i wyłącznie głupim żartem, na który dałam się nabrać. Gdzie jest ta cholerna ukryta kamera?! Lekarz, gdy tylko mnie ujrzał, to czym prędzej wyszedł i zostawił mnie samą z chłopakiem o szmaragdowym spojrzeniu. Zaczęłam głęboko oddychać, a po moich policzkach toczyły się gorzkie łzy. Łzy bólu i cierpienia. Zakryłam swoje usta ręką i dałam upust emocjom, zaczęłam szlochać. Padłam na kolana i zakryłam swoimi rękami moją załzawioną twarz. O nie… Leon jest chory. Zostanę przy nim, nawet jeżeli nie będzie chciał, bym widziała go. On wyzdrowieje i będziemy szczęśliwi. Kocham go i nie pozwolę mu mnie zostawić. Zrobię wszystko, co jest w mojej mocy, by został ze mną już na zawsze. Poczułam jego ręce na swoich ramionach. Spojrzałam na niego załzawionym wzrokiem. Chłopak próbował mnie podnieść. Podniosłam się, a następnie padłam mu w ramiona. Mocno go ściskałam. Wplątałam swoje palce w jego włosy i zaczęłam za nie ciągnąć. Chłopak cały czas mnie przytulał do siebie. Nie obchodziło mnie, że zaczęłam dusić się w tym uścisku. Chciałam tylko, żeby mnie kochał. Czy proszę o tak wiele?

- Violu – usłyszałam jego cichy szept – Kocham Cię – wyszeptał do mojego ucha. Zamknęłam oczy i pozwoliłam słonej wodzie wydostać się z moich oczu, a następnie popłynąć jej po moich policzkach. Ledwo zrozumiałam, że poczułam już wcześniej do niego ogromną miłość, a teraz on mnie zostawia. Samą. Bez niego. Na zawsze. Zostanę sama… - Kocham, jak nikogo innego… - powiedział ścierając kciukiem moje łzy – Ale skoro już wiesz, to zrozum, że nie chcę, byś cierpiała przeze mnie.

- Leon, ja będę cierpiała, jeżeli nie pozwolisz mi być przy tobie. Chcę, być i móc cię kochać. Leon ja – zacięłam się – Kocham Cię – wyszeptałam i uchyliłam powoli powieki. Zawiesiłam ręce na szyi Leona i jeszcze mocniej, o ile to było możliwe przytuliłam się do chłopaka – I nie pozwolę Ci, byś nie pozwolił mi być przy tobie przez cały ten czas – to już wyszeptałam do ucha chłopaka i ponownie wplotłam swoją dłoń we włosy chłopaka – Jeżeli będziesz próbował mnie od siebie odsunąć, to ucierpimy na tym oboje, a ty i ja chyba tego nie chcemy, prawda? – Leon posłusznie kiwnął swoją głową i zanurzył swój nos w moich włosach – Mam nadzieję, że będziemy ze sobą współgrali, jako… - tego już nie dokończyłam, ponieważ przerwał mi chłopak odsuwając się ode mnie na wyciągnięcie rąk.

- Jako para? – zapytał z uśmiechem, na co ja oblałam się straszliwym rumieńcem i miałam ochotę uciec stąd jak najdalej to było możliwe. Schyliłam głowę, ale po chwili poczułam, jak chłopak podnosi mój podbródek – Możemy spróbować – powiedział z uśmiechem – To jak? – powiedział z uśmiechem, a następnie złapał moje ręce w swoje silne dłonie – Czy zostaniesz moją dziewczyną? – zapytał klękając przede mną. Widząc jego poczynania uśmiechnęłam się delikatnie i pokiwałam głową na znak zgody. Leon nadal klęczał. Podniosłam jedną brew – Puki nie usłyszę odpowiedzi, nie wstanę. Twoje kiwanie głową nic nie da – powiedział posyłając mi uśmieszek.

- Tak – wyszeptałam, a na mojej twarzy zakwitł ponownie tego dnia szeroki uśmiech – Tak tak tak! – pisnęłam.

Chłopak podniósł się, a ja rzuciłam się na niego i uściskałam go bardzo, bardzo mocno. Z moich oczu popłynęły łzy. Nareszcie mam kogoś, kto jest bliski mnie i memu sercu. Nareszcie ktoś będzie przy mnie w tych złych i dobrych chwilach, a ja będę przy nim, a on będzie przy mnie. Leon będzie przy mnie… Leon od dzisiaj należy tylko i wyłącznie do mnie. Jest mój i tylko mój… To jest Leon-mój chłopak. No cóż jest tylko Mój... Wszyscy dookoła muszą wiedzieć, że on jest tylko mój. Leon zapytał się mnie czy będę jego dziewczyną i… no cóż, to wszystko staje się, że jestem jego dziewczyną. Leon jest moich chłopakiem i wszystkie laski dookoła niech trzymają się z daleka od mojego chłopaka.

- Ty jesteś Leon, mój chłopak – powiedziałam odsuwając się troszeczkę od niego, ale nadal trwaliśmy w uścisku – Jesteś moich chłopakiem. To wszystko staje się jasne i nie ma nikt nic do gadania. Poprosiłeś mnie o chodzenie, a ja się zgodziłam i to wszystko oznacza, że jesteś moim chłopakiem – zaczęłam gadać jak najęta bez składu i ładu – Ty… - zaczęłam i dotknęłam jego policzka – Jesteś moich chłopakiem, a ja jestem twoją dziewczyną i to wszystko oznacza, że jesteśmy parą. Ty jesteś moim chłopakiem, a ja jestem twoją dziewczyną. Ty jesteś mój, a ja jestem twoja. Jesteś moim kochankiem, a ja jestem twoją kochanką – plotłam to, co mi ślina na język przyniosła – Jesteś moim chłopakiem, a ja jestem twoją dziewczyną i powstaje takie pojęcie na literę „P”… Wiesz jakie? – zapytałam z uśmiechem – Oznacza ono, że jesteś mój, a ja twoja. Jesteśmy razem, a określenie dwójki osób, którzy ze sobą chodzą, to: P…

- Para – powiedział chłopak z uśmiechem, a ja jeszcze raz padłam mu w ramiona.

- I to oznacza, że… - przerwał mi.

- I to oznacza, że jesteś moja, a ja twój, to znaczy, że jesteś moją dziewczyną, a ja twoim chłopakiem.

Kilka tygodni później

23.12.2016

Grudzień – ten miesiąc jest ostatnim w ciągu całego roku.

Już jutro będzie 24 grudnia. Nie mogę doczekać się jutrzejszego wieczora.

Moi rodzice razem z rodzicami Leona wyjechali w sprawach służbowych.

Troszkę szkoda, że nie będzie ich w wigilię, ale trzeba się przyzwyczaić do spędzania świąt samotnie.

Co z Emily? Pojechała do naszych dziadków od strony mamy. Pewnie wróci obładowana prezentami od ciotek i wujków.

Przynajmniej spędzi czas z jej rówieśnikami. Ostatnio rozmawiała z Hannah i okazało się, że przyjedzie razem z rodzicami do naszych dziadków.

Słodka kuzyneczka, ale daje w kość tak, jak Emily i Rose razem…

Więc jestem w domu sama…

Leon też jest sam, więc się zobaczy… J

To by było na tyle.

Zajrzę do ciebie później pamiętniczku.

Vils  ♥

Rzuciłam pamiętnik na łóżko. Wolne! Spokój. Święty, anielski spokój. Oparłam się o ramę łóżka. Mój odpoczynek nie trwał długo, ponieważ mój telefon zawibrował, a następnie wydostała się z niego muzyka. Leon. Odebrałam telefon z uśmiechem.

- Hello? – zaciągnęłam angielskim akcentem.

Odpowiedziała mi cisza.

- Halo? – powiedziałam.

Znowu nic.

- Leon? – zapytałam.

W słuchawce nadal była cisza…

- Leon odezwij się – powiedziałam.

Nie cierpię głuchych telefonów. Czuję się wtedy, jakby ktoś mnie obserwował i miał zamiar zrobić coś złego…

- Halo? – powtórzyłam ponownie, a mój głos zadrżał.

A co jeśli Leonowi się coś stało?

- Leon proszę odezwij się – wyszeptałam i zaczęłam się trząść, co było oznaką tego, że zaraz się rozpłaczę.

Usłyszałam, jak ktoś po drugiej stronie bierze wdech, a następnie wydycha pobrane wcześniej powietrze.

- Leo… - nie mogłam dokończyć, bo po moim policzku spłynęła jedna łza.

Boję się. Jestem sama w domu, a do tego jeszcze ten telefon.

- Leon odezwij się błagam – wyszlochałam.

Znowu cisza.

- Leon… Odezwij się – wyszeptałam.

Oparłam się o moje biurko.

Boję się… Cholernie się boję… Jednak Olga mogła zostać ze mną w domu… Wzdrygnęłam się, gdy ktoś dotknął mojego ramienia. Odwróciłam się i uderzyłam w twarz dotąd nieznajomego mi osobnika.

Leon…

- Nie żyjesz ty łajzo – powiedziałam podchodząc do niego i lekko uderzyłam go w klatkę piersiową.

- Ała! To bolało! – powiedział piskliwym głosem. Kłamał.

- Bo miało! – powiedziałam.

- Miało mnie boleć? Ale dlaczego?

- Bo, bo… bo tak!

- Ale i tak mnie kochasz?

- Nienawidzę cię.

- Czyli, że mnie nie lubisz? – zapytał przysuwając się do mnie i położył dłonie na moich plecach.

- A teraz mnie lubisz? – zapytał i przejechał swoim nosem po moim policzku.

- Może… - odpowiedziałam.

- A może teraz mnie kochasz? – zapytał i tylko na ułamek sekundy przybliżył się do mnie i pocałował w zaróżowiony policzek.

- Teraz cię nie nie lubię.

- Czyli mnie lubisz. To już jakiś postęp.

- Po co przyszedłeś? – zapytałam odsuwając co od siebie i usiadłam na łóżku po turecku.

- Może wpadniesz do mnie jutro?

- Jutro jest Wigilia

- Wiem… To jak wpadniesz do mnie? Moich rodziców nie ma, twoich rodziców nie ma, więc moglibyśmy spędzić to święto razem.

- Coś w stylu mąż z żoną? – zapytałam. Dopiero po kilku sekundach zdałam sobie sprawę, że zadałam takie a nie inne pytanie. A co jeśli on odbierze to źle? – To znaczy… - zająknęłam się – Nie miałam tego na myśli.

- Cicho… - wyszeptał, a następnie posłał mi uśmiech – Tak, jak mąż i żona.

- Jutro. O której mam być u ciebie?

- Nie wiem… Może być szesnasta?

- A więc o szesnastej – powiedziałam.

Ruszyliśmy w stronę drzwi.

- Zaraz… Właściwie to jak tutaj wszedłeś?

- Zostawiłaś otwarte drzwi…

- No tak…

- Gdyby nie ja, to byś została okradziona.

- Ty już nic nie mów. I tak mnie nastraszyłeś, gdy zadzwoniłeś. 
- Żałuj, że nie słyszałaś siebie.

- Wystraszyłam się – powiedziałam i poklepałam go po ramieniu – Bałam się o ciebie.

- Violetta… Nie traktuj mnie, jak chorego. Prosiłem cię.

- Ale – przerwał mi.

- Puki tutaj jestem, to widzisz mnie zdrowego.

- Ty będziesz zdrowy – powiedziałam.

- W cuda wierzysz? – sarkazm z jego strony… No tak.

- Nie mam zamiaru tak tego zostawić.

- Zakończmy tę rozmowę, bo inaczej się pokłócimy – powiedział i położył swoje dłonie na moich ramionach.

Otworzyłam drzwi.

- Ubierz się normalnie. Nic nie kombinuj – powiedział – Ach i nie maluj się. Masz być naturalna przy mnie, bo nie lubię tapet. Wystarczy, że widzę je prawie codziennie w szkole.

Wyszedł zostawiając swój pocałunek na moim policzku.

Kocham go.

♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫

Hej kochani!

Oto rozdział. 

Mam obsuwę z dniami w rozdziałach 😕

Postaram się to nadrobić tak szybko, jak tylko będę mogła.
Miłego wieczoru życzę!

Buziaki

Miss Blueberry