Rozdział 31 - Najpierw wziął mnie w ramiona

Rozdział dedykuję wszystkim, którzy czytają 

Końcówka poprzedniego rozdziału:

- Myślisz, że moglibyśmy zacząć wszystko od początku? – zapytałam niepewnie z delikatnym uśmiechem.

- Wiesz Violu...

- Tak? – zapytałam.

- Nie mógłbym być twoim przyjacielem – powiedział i jego twarz znajdowała się jeszcze bliżej mojej. Jego usta są takie... Jego usta wyglądają na takie samotne.

– Mogę być jedynie twoim wrogiem – wyszeptał z tym swoim durnym uśmieszkiem.

Od Autorki: Żartowałam 😁

- Violu – zaczął Leon wplatając swoją rękę w moje włosy.

- Tak? – zapytałam zagryzając dolną wargę.

- Ja… - nie dokończył.

- No wyduś to z siebie. Ulży ci. - powiedziałam głaszcząc go po policzku.

- Bo ja… - zaczął ponownie, ale się znowu zaciął.

- Leon, o co ci chodzi?

- Już nie ważne – powiedział chłopak zdejmując moje ręce z jego szyi, a następnie wyszedł z sali.

Przez chwilkę stałam jak osłupiała. Piosenka się jeszcze nie skończyła, a ja już zostałam porzucona. Już wiem, jak boli, gdy ktoś odrzuca cię i odchodzi…

Otrząsnęłam się i ruszyłam za chłopakiem. O co mu chodzi? Nie rozumiem…

Idąc przez korytarz rozglądałam się na wszystkie strony, by nie przegapić nigdzie Leona. Przechodziłam przez starą część szkoły, gdzie ostatnio kłóciłam się z Leonem, a ten później przewiesił mnie sobie przez ramię i wrzucił do wody na holi sportowej. Za rogiem stał Leon i czytał coś w telefonie. Najwidoczniej dostał przed moim przyjściem jakąś wiadomość. Nagle, nie wiem dlaczego, ale przypomniałam sobie o moim śnie sprzed kilku dni. Złapałam się za głowę, cały świat przede mną zawirował. Oparłam się powoli o ścianę. Poczułam, jak moje serce zaczęło szybciej bić. Osunęłam się po ścianie i wplotłam swoje ręce w moje brązowe włosy. Brałam głębokie wdechy, a powietrze wypuszczałam tak szybko, jak tylko mogłam. Dlaczego to wszystko toczy się inaczej, niż powinno? Co się dzieje? Wszystko w rzeczywistości jest inne, niż w tym całym moim cholernym śnie... Powoli podniosłam się, lecz wciąż opierałam się o ścianę. Leon usiadł na jednej z ławek i wciąż czytał wiadomości. W ciągu tego czasu, gdy rozmyślałam o całym śnie, słyszałam, jak Leon dostawał kolejne wiadomości. Za każdą otrzymaną wiadomością słyszałam, jak Leon ciężko wzdycha. Odsunęłam się od ściany i powolnym krokiem zaczęłam kierować się w stronę siedzącego chłopaka. Usiadłam obok niego i położyłam głowę na jego ramieniu. Leon momentalnie wygasił ekran i objął mnie ramieniem. Uśmiechnęłam się do siebie.

- Wiesz… - zaczęłam spoglądając na niego. Chłopak posłał mi pytające spojrzenie – Stwierdzam, że nie jesteś takim dupkiem, na jakiego wyglądałeś w moich oczach – powiedziałam głaszcząc go po policzku, ale wciąż miałam głowę na jego ramieniu – Jesteś kimś kto może dużo podarować innej osobie, ale… Mam takie pytanie…

- Słucham…

- Czy ukrywasz coś przed innymi?

- Ja...

- I co? Znowu się zacinasz? Nie chcesz czegoś powiedzieć, ale dlaczego? – zapytałam, a następnie wstałam.

- Violu… To nie jest ważne… - Leon także się podniósł.

- Ale Leon… - chłopak złapał moją twarz w swoje dłonie i uciszył mnie.

- Ej, ej, ej… - wyszeptał - Chcę byś była szczęśliwa, a ja tylko skrzywdziłbym cię. Zresztą i tak cię już wiele razy skrzywdziłem – popłakałam się – I nie płacz, bo wiesz, że mam rację – powiedział obcałowując całą moją twarz. Najpierw zaczął całować mnie w czoło – Violu… - mruknęłam w odpowiedzi – Nie płacz – szepnął i przeszedł swoimi ustami na moje policzki. Chłopak objął mnie ramionami, lecz nadal mnie całował – Violu? – zapytał, na chwilkę przerywając obcałowywanie mojej twarzy – oparłam swoje czoło o jego. Posłałam mu pytające spojrzenie – Przepraszam… Przepraszam za te wszystkie krzywdy, jakie ci wyrządziłem.

- Ci… - wyszeptałam i położyłam mu palec na jego ustach, które kilkanaście sekund temu dotykały mojej skóry – Ja też dużo zawiniłam… Leon...

- Tak? – wyszeptał.

- Leon… bo ja… - zaczęłam. Chłopak posłał mi uśmiech, a następnie się zaśmiał – Co? – zapytałam z uśmiechem.

- Teraz ty się zacinasz – znowu się zaśmiał.

- Okej – powiedziałam – W takim razie ty powiedz to, co chciałeś wcześniej powiedzieć – Leon ponownie wziął moją twarz w swoje dłonie i zaczął całować.

- Vils – wyszeptał między pocałunkami, które składał na całej linii mojej szczęki. Na chwilkę przestał i poczułam jego ciepły, oddech przy moim uchu – Chcę, byś była szczęśliwa – odsunęłam się od niego na kilka sekund.

- Chcę otrzymywać to szczęście od ciebie – Leon odsunął się ode mnie.

- Nie mogę ci dać tego szczęścia.

- Dlaczego?

- Nie chcę byś przeze mnie cierpiała – powiedział dotykając swoim palcem wskazującym mojego nosa. Dlaczego on tak powiedział? Ja teraz cierpię jeszcze bardziej. Westchnęłam – Dlaczego ty jesteś taka uparta?

- A dlaczego nie chcesz dać tej szansy? Czy to jest związane z czymś bardzo szczegółowym? – zapytałam oblewając się rumieńcem i spuściłam głowę. Leon także schylił głowę.

- Nie z tymi szczegółami jest w porządku, a nawet lepiej – powiedział i podniósł mój podbródek.

- Czy mogę mieć do ciebie jedną, jedyną prośbę?

- Tak?

- Czy mógłbyś mnie… - wyszeptałam, ale nie dokończyłam i przygryzłam wargę.

- Mógłbym – wyszeptał i pochylił się nade mną. Zamknęłam oczy – Ale nie chcę cię skrzywdzić, więc mogę zaoferować ci tylko przyjaźń – Uchyliłam powieki. Uśmiechnęłam się do niego, a następnie zadałam pytanie.

- Czy możesz mi powiedzieć, o co chodzi?! – zapytałam rozdrażniona – Mam już dosyć Leon – powiedziałam, a moja głowa zaczęła pulsować. Dotknęłam swojego czoła.

- Coś się stało? – zapytał mnie chłopak. Nie zwracałam uwagi na jego pytania, które kierował w moją stronę. Jęknęłam.

- Nie…

Chłopak odsunął mnie od siebie. I spojrzał mi w oczy. Szybko wyciągnął z kieszeni chusteczkę i przystawił ją do mojego nosa. Co się dzieje? Znowu krew mi leci?

- Dlaczego leci ci krew? – zapytał przytrzymując chusteczkę przy moim nosie. Zdjęłam jego rękę z mojego nosa i sama przytrzymywałam chusteczkę.

- Nie wiem… - wyszeptałam i oparłam się o ścianę – Leon trzymaj mnie, bo zaraz zemdleję – powiedziałam wpadając mu w ramiona.

- Violetta co się dzieje?! – zapytał chłopak kładąc dłoń na moim czole.

- Zadzwoń po moich rodziców… - wyszeptałam - Albo nie… zawieź mnie do szpitala… Błagam… - powiedziałam przymykając oczy.

Leon najpierw wziął mnie w ramiona, a następnie powoli wyszliśmy ze szkoły. Kilka minut i byliśmy pod szpitalem. Leon otworzył mi drzwi, ale ja nie byłam w stanie wysiąść z samochodu. Leon wziął mnie na ręce. Kilkanaście sekund później byliśmy w środku szpitala. Zamknęłam oczy i powoli odpłynęłam.  

Kilkanaście minut później

Powoli uchyliłam moje powieki. Byłam w białej szpitalnej sali. Przynajmniej jeden punkt z mojego snu się spełnił. Jestem w szpitalu. Uśmiechnęłam się do siebie. Rozejrzałam się po sali. W kącie ujrzałam dwie lekarki, a obok nich stał Leon i prowadził z nimi rozmowę. Odkaszlnęłam. Cała trójka spojrzała na mnie. Leon podszedł do mnie i kucnął przy moim łóżku. Złapał mnie za rękę i posłał mi uśmiech.

- Jak się czujesz? – zapytał.

- Co mi jest? – zapytałam zmęczona. Jedna z lekarek się odezwała.

- Już wszystko w porządku dziecko – powiedziała z uśmiechem zapisując coś na kartce -Nerwy, stres i to wszystko nałożyło się na siebie. Twoi rodzice czekają na korytarzu – powiedziała i wpuściła moich rodziców do sali. Nawet nie zwracałam uwagi, co mówiła do mnie moja mama, tylko cały czas trzymałam dłoń Leona i uśmiechałam się do niego. Chłopak ujrzał jakiegoś mężczyznę i podniósł się. Z tego, co zrozumiałam, to ten mężczyzna jest lekarzem. Moi rodzice wyszli. Ja muszę zostać w tym miejscu jeszcze dwa dni. Usłyszałam urywek rozmowy Leona z tym lekarzem.

- Leon nareszcie pojawiłeś się w szpitalu.

- Nie przyszedłem tutaj, by się leczyć – powiedział szorstko.

- Leon jeżeli nie zaczniesz brać leków, to nie uratujemy cię.

- Do widzenia – powiedział chłopak do lekarza, ale nie udało mu się odsunąć od mężczyzny. Lekarz złapał go za ramię.

- Nie dam ci się tak łatwo wywinąć – powiedział – Zadzwonię do twoich rodziców i… - nie usłyszałam co dalej powiedzieli, bo oddalili się od sali, w której leżę.

♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫  ★♫

Hej.

Jak wam czas mija?

Kolejny weekend, a do świąt już niedaleko (tylko 15 dni do wigilii i wolności od szkoły)

Podoba wam się rozdział?

Wiem, że jest nudny i szkoda mówić, 

ale chyba może być, co nie?

Jak myślicie, co ukrywa Leon?

Pozdrawiam

Miss Blueberry